sábado, 5 de julio de 2025

600 AÑOS DE LA UCL PARTE 2: Las familias Jiménez y Calderón / 600 JAAR KUL DEEL 2 De families Jiménez en Calderón

De acuerdo con KU Leuven Connect, en las últimas siete décadas la Universidad Católica de Lovaina (UCL) cuenta con más de 330.000 exalumnos vivos que han obtenido un título oficial. Determinar la cantidad total de graduados desde los inicios de la institución exigiría un estudio minucioso de varias años. Al mismo tiempo, un gran número de personas cursó estudios en Lovaina sin llegar a recibir un diploma, por diversas razones.

A lo largo del siglo XX, entre los antigous estudiantes de Lovaina e cuentan numerosos belgas:los políticos Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene, Gaston y Mark Eyskens; los periodistas Martine Tanghe, Guy Mortier, Frans Verleyen, Geert van Istendael y Rudi Vranckx; y los académicos Jean-Jacques Cassiman, Georges Lemaître, Roger Blanpain y Victor Valembois.

Además, desde 1879 un destacado grupo de costarricenses ha pasado por esta universidad. A continuación se ofrece una primera panorámica.

Los hermanos Volio Jiménez

A finales del siglo XIX, el cardenal Mercier promovió la creación del Seminario León XIII para alojar a los aspirantes al sacerdocio del Instituto Superior de Filosofía, nombre oficial de la Facultad de Filosofía de la UCL. Entre sus primeros residentes destacó Claudio María Volio Jiménez (1874-1945). En 1898 recibió en la Catedral de San Rumoldo de Malinas las órdenes de diácono y sacerdote: al año siguiente volvió a Costa Rica, donde atendió las parroquias de Cartago, Santa Bárbara de Heredia y Alajuela. Posteriormente fue profesor de literatura en el seminario menor de San José y, en 1916,  elegido obispo de la recién creada diócesis de Santa Rosa de Copán, en Honduras. En 1940, obtuvo el título de Prelado Honorario de la Basílica de Nuestra Señora de los Ángeles en Cartago, puesto que mantuvo hasta su fallecimiento en Puntarenas en 1945.


Foto de clase del año escolar 1892-1893 : De pie, segundo a la derecha Claudio Volio, sentado en el medio Monseñor Désiré Mercier (presidente del seminario /  Klasfoto uit het schooljaar 1892-1893 : Rechtstaand, tweede van rechts : Claudio Volio, zittend in het midden Mgr Désiré Mercier (president van het seminarie) (foto: archivo seminario León XIII/archief seminarie Leo XIII)

El hermano menor, Jorge Volio Jiménez (1882-1955), ingresó asimismo al seminario León XIII de Lovaina para formarse en teología, filosofía, historia y ciencias políticas, estudios imprescindibles para su sacerdocio. En la institución fue inscrito con el nombre francés “Georges”. En 1906 obtuvo la licenciatura en Filosofía y Letras y, tres años mas tarde, en 1909, recibió la ordenación sacerdotal en la capilla de los Misioneros de Scheut en Lovaina. Al año siguiente regresó a Costa Rica y puso en marcha un movimiento de justicia social. Creó varios periódicos y se opuso a la intervención de los marines estadounidenses en Nicaragua en 1912, conflicto en el que llegó a ostentar el grado de general. Además fundó el Partido Reformista, semillero de numerosas propuestas sociales y del proyecto de establecer una universidad costarricecnse. En 1940, por designación del presidente Calderón Guardia, asumió la dirección general del Archivo Nacional y ese mismo se hizo cargo de la Facultad de Filosofía y Letras de la recién creada Universidad de Costa Rica. Para profundizar en la vida de los hermanos Volio Jiménez, pueden consultarse los artículos publicados en este blog el  15/05/2021, 18/07/2021, 25/07/2021 y 18/08/2021. 


Don Jorge Volio en Bélgica, Lovaina, en sus años de estudiante/Jorge Volio in Leuven, België, tijdens zijn studententijd, 1903 (foto sitio web/website Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

La familia Jiménez Bonnefil

Alejo Jiménez Fernández (1828-1878) se dedicó al cultivo del café y llegó a poseer múltiples fincas en la zona nororiental de San José, abarcarndo Tibás y La Uruca. En 1856 contrajo matrimonio con María Eloísa Bonnefil Quirós, con quien tuvo once hijos. Tras el fallecimiento de María Eloísa en 1870, Alejo Jiménez volvió a casarse en 1871 con su cuñada Virginia de Jesús Bonnefil Quirós, de quien también llegó a tener cuatro retoños. Gracias al notable éxito de sus plantaciones, pudo ofrecer a todos sus descendientes una formación de alto nivel, incluso enviando a algnos de ellos a Bélgica para continuar sus estudios.

Alejo Jiménez Bonnefil (1858-1922)

Al igual que sus hermanos, Alejo cursó estudios de agricultura en la UCL. Al regresar a Costa Rica, siguió la tradición familiar y se consolidó como un destacado productor y exportador de café en la zona de Grecia, estableciendo además sólidos vínculos bancarios con Bélgica. No obstante, el desplome de  los precios del café a inicios del siglo XX arruinó la fortuna de los Jiménez Bonnefil.

Gracias a sus estrechas relaciones con Bélgica, tanto la Iglesia Católica como el gobierno costarricense le encomendaron la misión de localizar una empresa para erigir la nueva iglesia de Grecia. En ese encargo contactó a la firma belga “Société de Couvillet” para diseñar la estructura  metálica y gestionar su importación. Alejo también desempeño el cargo de cónsul de Bélgica en Costa Rica y fue uno de los fundadores – y presidente - del partido conservador Unión Católica.

En 1883 contrajo matrimonio con Elena Gargollo Freer, con quien tuvo diecinueve hijos.

Lesmes Jiménez Bonnefil (1860-1917)

Siendo aún un muchacho, Lesmes fue enviado a Burdeos junto a su abuelo Jean Jacques Bonnefil para perfeccionar su francés. Más tarde se trasladó a Bélgica, donde cursó estudios en la Universidad Estatal de Gante entre 1879 y 1881, y en marzo de 1882 obtuvo su título de ingeniero civil en la UCL. Al regresar a Costa Rica, el ingeniero francés Ferdinand de Lesseps le propuso incorporarse a la  Compañía Francesa del Canal de Panamá, pero el fuerte clima tropical le llevó a rechazar la oferta – una decisión afortunado, pues el proyecto acabaría siendo un rotundo fracaso.

De vuelta en su país, Lesmes asumió la dirección de Obras Públicas y promovió construcciones emblemáticas como el edificio del Colegio Superior de Señoritas, varios templos (entre ellos la Iglesia de La Merced), el Palacio Episcopal y el Palacio de Justicia en San José, así como puentes para el “Ferrocarril al Pacífico”.

En el plano militar, en 1885 alcanzó el grado de teniente coronel y comandó tropas durante la guerra contra Guatemala, y en 1889 volvió a servir en el conflicto con Nicaragua.

En 1906, junto con su esposa Adela Gargollo Freer, fundó la primera fábrica de mosaicos del país. Tras su fallecimiento en 1917, Adela – con ocho hijos a su cargo – tomó las riendas de la empresa en quiebra, rebautizándola como “Adela v. de Jiménez e hijos”. Bajo su dirección se convirtió  en la principal compañía del sector durante cuatro décadas, modernizando y profesionalizando la industria local.  

En su funeral, Lesmes recibió los honores militares correspondientes a su grado de general de división, y sus restos descansan en la célebre pirámide del Cementerio General de San José.


Don Lesmes y tres amigos belgas / Lesmes en drie belgische vrienden: M. Carro, M. Fernand Limpereaux y/en M. Duplantier, Lovaina/Leuven, 11-12-1883 (foto: Guillermo Jiménez Saénz)

Odilón Jiménez Bonnefil (1863-1901)

Odilon viajó muy joven a Bélgica en 1878. Tras pasar un año formándose en la Academia de Burdeos (Francia), se trasladó a Gante (1880-1881), y en febrero de 1881 llegó a Lovaina. Allí obtuvo el 4 de agosto de 1882 su título de ingeniero civil, profesión que no fue su favorita.

A principios de 1883 dedicó varias semanas a recorrer Verviers (Bélgica) y sus alrededores para visitar instalaciones industriales, y en junio de ese mismo año regresó a Costa Rica.

En la primera mitad de su vida heredó una fortuna de sus padres, pero la perdió por diversas circunstancias desafortunadas. Para poder mantener a su esposa, Rosario Guardia Solórzano, y a sus cuatro hijos, aceptó con humildad un puesto en la aduana del puerto de Limón, donde contrajo la fiebre amarilla, que le resultó fatal.

Simeón Jiménez Bonnefil (1864-1935)

Al igual que sus hermanos, viajó a Bélgica en su juventud y llegó a Lovaina el 18 de octubre de 1881. Se instaló en la Koestraat n° 9 (hoy Vaartstraat), a escasos 400 metros de la UCL. Con el título de ingeniero agrónomo recién obtenido, se trasladó a San Juan de Tibás, donde en 1888 contrajo matrimonio con Emilia Quirós Fonseca. Apasionado de la botánica, dedicó buena parte de su tiempo al cultivo de flores, y, gran aficionado a la música, solía interpretar cánticos sagrados con su voz de tenor en el coro de la iglesia, acompañado por el órgano. Al igual que su hermano Odilón, trabajó en la aduana del puerto de Limón, aunque terminó regresando ,a su querido San Juan donde falleció a los 71 años.

Alejandro Jiménez Bonnefil (1867-1915)

Alejandro, el hijo menor de la familia Jiménez Bonnefil, se inscribió en la UCL con el nombre francés de Alexandre. Allí cursó Ingeniería y trabó una estrecha amistad con Rafael Calderón Muñoz durante sus años en Lovaina. Cuando Calderón Muñoz obtuvo su título de médico y regresó a Costa Rica, su bienvenida fue organizado por Lesmes, hermano de Alejandro, y su cuñada Adela; también asistió Ana María Guardia Mora, quien más tarde se convertiría en la esposa del Doctor Calderón Muñoz.

Posteriormente, Alejandro contrajo matrimonio con Isabel Guardia Solórzano - hermana de la esposa de Odilón, otro de sus hermanos – y de ese matrimonio nacieron doce hijos.

La familia Calderón

Rafael Calderón Muñoz (1869-1943)

A pesar de llevar ya varios años residiendo en Lovaina, Rafael Calderón Muñoz no se inscribió en el padrón de población hasta marzo de 1895, cuando descubrió que era obligatorio. En dicho registro figura con domicilio en Graanmarkt, 2 (hoy Herbert Hooverplein). De 1890 a 1896 cursó la Facultad de Ciencias de la UCL, donde obtuvo el doctorado en medicina, cirugía y obstetricia. Poco después de titularse regresó a Costa Rica, país en el que alcanzó notable éxito como médico y político.


Fotografía del Dr. Calderón Muñoz en su juventud / Foto van Dr. Calderón Muñoz tijdens zijn jeugdjaren (foto:Museo Dr. Rafael Calderón Guardia – Colección CIHAC)

Rafael Ángel Calderón Guardia (1900-1970)

En marzo de 1920, Rafael Calderón Muñoz volvió a inscribirse en el padrón de Lovaina (en la calle Charles Deberiotstraat 31), esta vez acompañado de su esposa y de sus tres hijos. Sin embargo, el resto de la familia no se quedó mucho tiempo en esa ciudad. Solo el primogénito, Rafael (más tarde conocido como Calderón Guardia) decidió permanecer en Bélgica para cursar estudios en la Facultad de Ciencias de la UCL.

Se instaló en una población que, todavía afectada por los estragos de la Primera Guerra Mundial, estaba en plena fase de reconstrucción. Allí adoptó la doctrina socialcristiana, que marcó profundamente sus convicciones.

Tras tres años de estudio, un conflicto entre Calderón Muñoz y algunos médicos de Lovaina acerca del diagnóstico de una dolencia impulsó al joven Rafael a trasladarse a la Universidad Libre de Bruselas (ULB). Le siguieron en esa decisión tres compatriotas: Carlos Manuel Jiménez Flores (1899-1936), Jorge Montes de Oca Granados (1896-1969) y Miguel Ángel Chacón Chacón (1896-1984). Los cuatro obtuvieron el título de Doctor en Medicina en la ULB.

En 1927, Rafael contrajo matrimonio con Yvonne Clays Spoelders, natural de Amberes, y regresó con ella a Costa Rica. En 1940 asumió la presidencia de la República y, durante su mandato de cuatro años, impulsó numerosas leyes de protección al trabajador, amplió de manera significativa la seguridad social y los servicios sanitarios, y dio origen a la Universidad de Costa Rica.

María Alejandra del Rosario Calderón Fournier (1954-1979)

María Alejandra, primogénita del segundo matrimonio de Rafael Ángel Calderón Guardia con María del Rosario Fournier Mora, cursó estudios en la UCL y se especializó en psicología infantil. Durante la década de 1970 ocupó cargos de dirección tanto en el Partido Socialista Costarricense como en la Organización de Trabajadores Socialistas, dos agrupaciones de izquierda inspiradas en el pensamiento de León Trotsky, y se destacó también como defensora de los derechos de la mujer.

A los 25 años, tres días después de ser atropellada al bajar de un autobús, murió en el hospital que lleva el nombre de su padre.


(foto:Carlos Revilla Maroto, facebook pagina “Costa Rica Antigua vista por el lente fotográfico de la Historia”) 

                         *     *     *     *     *     *     *     *     *     *     *

Volgens de website van KU Leuven Connect zijn er de voorbije zeventig jaar meer dan 330.000 nog in leven zijnde alumni, dit zijn alle personen die een diploma hebben behaald aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Om het aantal afgestudeerden vanaf het ontstaan te weten te komen, is waarschijnlijk een jarenlange studie vereist.  Ook zijn er nog ontelbaren die wel gestudeerd hebben in Leuven maar, om allerlei omstandigheden, geen diploma hebben behaald.

Onder de alumni van de twintigste eeuw bevinden zich uiteraard heel wat Belgen zoals de politici Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene, Gaston en Mark Eyskens; de journalisten Martine Tanghe, Guy Mortier, Frans Verleyen, Geert van Istendael en Rudi Vranckx; en de professoren Jean-Jacques Cassiman, Georges Lemaître, Roger Blanpain, en Victor Valembois.

Ook heel wat Costa Ricanen hebben sinds 1879 de weg naar Leuven gevonden. Hieronder een eerste overzicht.

De gebroeders Volio Jiménez

Het Leo XIII seminarie werd, eind negentiende eeuw, opgericht door kardinaal Mercier om huisvesting te kunnen bieden aan de studenten van de priesteropleiding aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte, dit is de officiële naam voor de faculteit Wijsbegeerte aan de KUL.  Eén van de allereerste ingeschrevenen aan het Leo XIII seminarie was Claudio María Volio Jiménez (1874-1945). Hij ontving het diaconaat en het priesterschap in 1898  in de Sint-Romboutskathedraal van Mechelen en trok in 1899 terug naar Costa Rica waar hij priester werd in de parochies van Cartago, Santa Bárbara de Heredia en Alajuela. Hij was hoogleraar literatuur aan het klein seminarie van San José en werd in 1916 gekozen tot bisschop van het nieuw opgerichte bisdom Santa Rosa de Copán in Honduras. In 1940 werd Claudio benoemd tot ereprelaat van de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van de Engelen in Cartago, een functie die hij bekleedde tot hij in 1945 in Puntarenas overleed.  


Mgr/Monseñor Claudio Volio Jiménez (foto: El libro azul de Costa Rica, parte VI)

Ook zijn jongere broer Jorge Volio Jiménez (1882-1955) ging naar het Leo XIII seminarie te Leuven om theologie, filosofie, geschiedenis en politiek te studeren, vakken die noodzakelijk zijn voor een priesteropleiding. Hij was daar ingeschreven onder de Franse voornaam Georges. In 1906 behaalde Jorge de graad van licentiaat in de Filosofie en Letteren en in 1909 werd hij tot priester gewijd in de kapel van de Missionarissen van Scheut te Leuven.  Een jaar later keerde hij terug naar Costa Rica waar hij de aandacht voor de sociale rechtvaardigheid op gang bracht. Hij richtte kranten op en vocht tegen de invasie van de Amerikaanse mariniers (1912) in Nicaragua, een oorlog waarin hij de rang van generaal bereikte.  Hij richtte de Hervormingspartij op, de bakermat van veel sociale ideeën en het plan voor de oprichting van een universiteit in Costa Rica. In 1940 werd hij door president Calderón Guardia benoemd tot algemeen directeur van het Nationaal Archief en stond hij aan het hoofd van de faculteit Filosofie en Letteren van de in datzelfde jaar opgerichte Universiteit van Costa Rica.


Jorge Volio draagt ​​priestergewaden (België) - kort voor zijn terugkeer naar zijn vaderland, 1910 / Don Jorge Volio viste las hábitos sacerdotales (Bélgica) – poco tiempo antes de regresar a su Patria, 1910 (foto website/sitio web Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

Meer over de gebroeders Volio Jiménez kan men lezen in deze blog in de artikels van 15/05/2021, 18/07/2021, 25/07/2021 en 18/08/2021.

De familie Jiménez Bonnefil

Alejo Jiménez Fernández (1828-1878) was een koffieteler die heel wat plantages bezat in het noordoosten van San José (Tibás en La Uruca). In 1856 huwde hij met Maria Eloisa Bonnefil Quirós en had in totaal 11 kinderen. Na het overlijden van zijn vrouw in 1870 huwde hij een jaar later met zijn schoonzuster Virginia de Jésus Bonnefil Quirós, een huwelijk waaruit nog 4 kinderen voortkwamen.  Daar de koffieplantages een groot succes waren, kon Alejo Jiménez al zijn kinderen een verfijnde opleiding geven.  Enkelen daarvan kwamen dan ook naar België studeren.


Staande van links naar rechts : Odilon, Lesmes, Alejo. Zittend van links naar rechts : María Eloísa Salomé Bonnefil Quirós (moeder) , Alejo Carmen Jiménez Fernández (vader), Mercedes  / De pie, de izquierda a derecha: Odilon, Lesmes, Alejo. Sentados de izquierda a derecha: María Eloísa Salomé Bonnefil Quirós (madre), Alejo Carmen Jiménez Fernández (padre), Mercedes (foto : https://gw.geneanet.org Yves de la Goublaye de Ménorval)

Alejo Jiménez Bonnefil (1858-1922)

Net als al zijn broers studeerde Alejo landbouwkunde aan de KUL. Na zijn terugkeer naar Costa Rica werd hij, zoals zijn vader, een succesvolle koffieproducent en exporteur maar dan in Grecia en omstreken en bouwde hij bankrelaties op met België. Door de daling van de koffieprijs stortte het vermogen van de familie Jiménez Bonnefil begin vorige eeuw in.

Door zijn sterke banden met België werd hij door de Katholieke Kerk en de Costa Ricaanse overheid belast met het vinden van een bedrijf dat de kerk in Grecia kon bouwen. Hij contacteerde het Belgische bouwbedrijf “Société de Couvillet” om een metalen constructie te fabriceren en hij zorgde ook voor de import hiervan.

Alejo was ook consul voor België in Costa Rica en was één van de oprichters van de conservatieve Katholieke Unie-partij, waarvan hij de voorzitter was.

Hij huwde in 1883 met Elena Gargollo Freer en had 19 kinderen.

Lesmes Jiménez Bonnefil (1860-1917)

Nauwelijks een tiener werd Lesmes naar Bordeaux gestuurd, om bij zijn grootvader Jean Jacques Bonnefil de Franse taal te leren. Vervolgens trok hij naar België en studeerde aan de Rijksuniversiteit Gent (1879-1881) alvorens zich in te schrijven aan de KUL om daar in maart 1882 af te studeren als burgerlijk ingenieur. 

Kort na zijn terugkeer in Costa Rica werd hij door zijn Franse vriend, Ferdinand de Lesseps, gevraagd om te werken bij de Franse Panamakanaalmaatschappij maar het barre tropische klimaat deed hem besluiten deze prachtige baan op te geven. En gelukkig maar want het project bleek later een grote mislukking.

Terug in Costa Rica werd Lesmes benoemd tot directeur Openbare Werken. Tot zijn creaties behoren onder andere het gebouw voor het “Colegio Superior de Señoritas” (de Hogere School voor Jonge Dames), de tempels van verscheidene kerken waaronder die van de “Iglesia La Merced” (Onze Lieve Vrouw van Genadekerk), het Bisschoppelijk Paleis en het Paleis van Justitie, allemaal in San José. Als ingenieur werkte hij aan de bouw van enkele bruggen voor de “Ferrocarril al Pacífico” (Pacific spoorweg).

Ook op militair vlak was Lesmes actief. In 1885 had hij met de rang van luitenant-kolonel de leiding over een troepensectie in de oorlog tegen Guatemala. Vier jaar later werd hij terug onder de wapens geroepen tijdens het conflict dat ontstond met Nicaragua.

Met zijn vrouw Adela Gargollo Freer richtte hij in 1906 de eerste mozaïekfabriek van het land op. Na zijn dood in 1917 kreeg zijn vrouw, die acht kinderen moest opvoeden, de leiding over de fabriek die vrijwel failliet was. Veertig jaar lang was het bedrijf onder de nieuwe naam “Adela v. de Jiménez e hijos” het belangrijkste in Costa Rica. Met dit bedrijf wed de sector in het land gemoderniseerd en geprofessionaliseerd.

Bij de begrafenis van Lesmes ontving de productieve ontwerper de militaire eer die bij hem als divisiegeneraal hoorde, en zijn stoffelijk overschot rust in de beroemde piramide van de Algemene Begraafplaats in de hoofdstad.


Lesmes in Leuven / Don Lesmes en Lovaina (foto: Guillermo Jiménez Saénz)

Odilon Jiménez Bonnefil (1863-1901)

Op zeer jonge leeftijd kwam Odilon in 1878 aan in België. Na een jaar gestudeerd te hebben aan de Académie van Bordeaux in Frankrijk, trok hij eerst naar Gent (1880-1881) om daarna in februari 1881 in Leuven te arriveren. Daar studeerde hij op 4 augustus 1882 af als burgerlijk ingenieur, een carrière die hij nooit had nagestreefd.

In begin 1883 trok hij nog enkele weken door Verviers en omstreken om enkele industriële gebouwen te bezoeken en in juni van datzelfde jaar keerde hij terug naar Costa Rica.

In de eerste helft van zijn leven had hij een fortuin geërfd van zijn ouders, maar dat verloor hij door verschillende ongelukkige omstandigheden. Daardoor aanvaardde hij met nederigheid en berusting een publieke functie bij de douane in de haven van Limón om zijn vrouw, Rosario Guardia Solórzano en zijn 4 kinderen te kunnen onderhouden.  Daar werd hij getroffen door de gele koorts die hem fataal werd.

Simeon Jiménez Bonnefil (1864-1935)

Net als al zijn broers kwam hij op zeer jonge leeftijd naar België en arriveerde in Leuven op 18 oktober 1881. Hij verbleef daar in de Koestraat nummer 9 (huidige naam : Vaartstraat) op een kleine 400 meter wandelafstand van de KUL. Met zijn diploma van landbouwkundig ingenieur op zak, trok hij naar San Juan de Tibás waar hij in 1888 huwde met Emilia Quirós Fonseca. Hij kweekte bloemen en was gek op muziek. Het gebeurde regelmatig dat hij werd begeleid door het orgel wanneer hij in het kerkkoor met zijn schitterende tenorstem de heilige liederen meezong. Hij werkte, net als zijn broer Odilon, bij de douane in de haven van Limón, maar keerde terug naar zijn geliefde San Juan waar hij op 71-jarige leeftijd overleed.

Alejandro Jiménez Bonnefil (1867-1915)

De jongste zoon van de familie Jiménez Bonnefil, Alejandro, was ingeschreven aan de KUL onder de Franse voornaam Alexandre. Ook hij studeerde voor ingenieur en was een collega en goede vriend van Rafael Calderón Muñoz tijdens zijn studies in Leuven. Toen deze laatste afstudeerde als arts en terug naar Costa Rica keerde, organiseerden Alejandro’s broer Lesmes en schoonzus Adela het welkomstfeest. Daarop was ook Ana María Guardia Mora aanwezig, de latere echtgenote van dokter Calderón Muñoz.

Alejandro huwde met Isabel Guardia Solórzano, de zus van de vrouw van zijn broer Odilon.  Dit huwelijk bracht twaalf kinderen voort.

De familie Calderón

Rafael Calderón Muñoz (1869-1943)

Niettegenstaande Rafael Calderón Muñoz reeds verscheidene jaren in Leuven verbleef, liet hij zich pas in maart 1895 inschrijven in het bevolkingsregister, en dit nadat hij had vernomen dat de inschrijving een verplichting was. Als adres werd de Graanmarkt nummer 2 (huidige naam : Herbert Hooverplein) opgegeven. Rafael studeerde van 1890 tot 1896 aan de faculteit wetenschappen van de KUL en behaalde de titel van doctor in de geneeskunde, chirurgie en verloskunde. Kort na zijn studies keerde hij terug naar Costa Rica waar hij als medicus en als politicus zeer succesvol werd. 

Rafael Ángel Calderón Guardia (1900-1970)

In maart 1920 liet Rafael Calderón Muñoz zich opnieuw inschrijven in het bevolkingsregister van Leuven (Charles Deberiotstraat 31), deze keer samen met zijn vrouw en drie kinderen.  Het gezin zou echter niet lang in Leuven blijven. Alleen de oudste zoon, Rafael (Calderón Guardia), bleef in België om, net als zijn vader, te gaan studeren aan de faculteit wetenschappen van de KUL.

Hij kwam in een stad terecht die, ten gevolge van de Eerste Wereldoorlog, nog volledig aan het heropbouwen was. Daar werd hij ondergedompeld in de nieuwe sociaal-christelijke doctrine die een grote invloed op zijn overtuigingen zou hebben.


(foto: Archivo Nacional de Costa Rica)

Na drie studiejaren en een meningsverschil tussen vader Calderón Muñoz en enkele Leuvense artsen over een gestelde ziektediagnose, besloot Rafael de studies verder te zetten in de VUB (Vrije Universiteit Brussel). Drie andere landgenoten volgden zijn voorbeeld : Carlos Manuel Jiménez Flores (1899-1936), Jorge Montes de Oca Granados (1896-1969) en Miguel Ángel Chacón Chacón (1896-1984). Alle vier behaalden zij de titel van doctor in de geneeskunde aan de VUB.

Na zijn huwelijk in 1927 met de Antwerpse Yvonne Clays Spoelders trokken beiden naar Costa Rica waar Rafael het in 1940 zelfs tot president schopte. Tijdens deze vierjarige ambtstermijn werden onder andere heel wat wetten ingevoerd ter bescherming van de arbeiders, werden de sociale zekerheid en gezondheidszorg grondig verbeterd en werd de Universiteit van Costa Rica opgericht.

María Alejandra del Rosario Calderón Fournier  (1954-1979)

María Alejandra was de oudste dochter uit het tweede huwelijk van Rafael Ángel Calderón Guardia met María del Rosario Fournier Mora. Ook zij studeerde aan de KUL en specialiseerde zich in de kinderpsychologie. In de jaren zeventig was ze één van de leiders van de Costa Ricaanse Socialistische Partij en de Socialistische Arbeidersorganisatie, allebei linkse groeperingen die het gedachtegoed van Leon Trotski aanhingen.  Ze was ook een voorvechtster van de vrouwenrechten.

Drie dagen nadat ze door een voertuig werd aangereden na het uitstappen van een autobus, overleed ze op 25-jarige leeftijd in het hospitaal dat de naam van haar vader draagt.

Bibliografische bronnen / Referencias Bibliográficas :

Araya, J. R. (1935, 3 de marzo). A la memoria de don Simeon Jiménez Bonnefil. La Tribuna.

Beeche, E. (1901, 15 de agosto). Odilon S. Jiménez. El Tiempo.

Coleccionistas de boletos de café. (s.f./z.d.). https://www.coleccionistasdeboletosdecafe.com/

Family Search. (s.f./z.d.). Family Search. https://www.familysearch.org/

Fernández A. (s.f./z.d.). Grafías urbanas: Crónicas sobre arquitectura histórica josefina

Goddefroy, R., & Ons, S. (s.f./z.d.). Archivos de la Universidad de Lovaina [Documentos de archivo]. Universiteitsarchief Leuven.

Historia de Costa Rica. (s.f./z.d.). La breve historia de María Alejandra Calderón Fournier [Publicación en Instagram]. Instagram Historia de Costa Rica. https://www.instagram.com/historiadecostarica/

Jiménez Sáenz, G. (1980). Doña Adela: Biografía de Doña Adela Gargollo V. de Jiménez.

La Nación (2017, 23 de septiembre). Lesmes Jiménez Bonnefil, entre la arquitectura y la milicia.

La República. (1979, 30 de noviembre). Multitud despidió a Alejandra Calderón.

La República. (1999, 31 de enero). Grandes olvidados.

Sanou Alfaro, O. M. (s.f./z.d.).. Arquitectura e historia en Costa Rica: Templos parroquiales en el Valle Central, Grecia, San Ramón y Palmares.

SINABI. (s.f./z.d.). Sistema Nacional de Bibliotecas de Costa Rica. https://www.sinabi.go.cr/

Stadsarchief Leuven. (s.f./z.d.). Vreemdelingendossiers [Expedientes de archivo]. Con agradecimiento especial a Marika Ceunen/Met speciale dank aan Marika Ceunen.

Tribuna Democrática. (s.f./z.d.). Los Bonnefil en su lugar.

Valembois, V. (s.f./z.d.). Una generación única de profesionales ticos, formados en Bélgica.

Zueras, D. (s.f./z.d.). Adela Gargollo Freer, la reina del trabajo. En Ticas Poderosas.

 


viernes, 30 de mayo de 2025

600 JAAR KUL Deel 1 : Het begin / 600 AÑOS DE LA UCL Parte 1: Los Comienzos

 

De geschiedenis van de Katholieke Universiteit in Leuven (KUL) begon in 1425. Door onder andere de instorting van de lakennijverheid was Leuven zijn positie als voornaamste stad in het hertogdom Brabant verloren aan Brussel. Het grondgebied van dit hertogdom komt bijna overeen met de drie huidige Belgische provincies Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en Antwerpen, plus het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en het overgrote deel van de hedendaagse Nederlandse provincie Noord-Brabant.

Met de oprichting van een universiteit wilden de stadsmagistraat van Leuven en het kapittel (het college van kanunniken) van de Sint-Pieterskerk de stad weer aanzien geven. Maar daarvoor was er een goedkeuring nodig van de paus.  Met de steun van Jan IV, de hertog van Brabant, trok Willem Neve, de man die het onderwijs in de kapittelschool te Leuven organiseerde, naar Rome en kwam enkele maanden later terug met de toelating van paus Martinus V, gedateerd op 9 december 1425.

Tien maanden later begonnen een paar honderd studenten aan het eerste academiejaar met onderwijstaal Latijn en met Willem Neve als allereerste rector. Tot 1575 (met de oprichting van de universiteit in Leiden, Nederland) zou Leuven de enigste universiteitsstad van de Nederlanden zijn. Deze regio, ook wel de Lage Landen genoemd, kwam ongeveer overeen met de huidige BENELUX (België, Nederland, Luxemburg) en enkele departementen in Noord-Frankrijk. De universiteit begon kleinschalig met vier faculteiten : artes (vergelijkbaar met filosofie en natuurwetenschappen), geneeskunde, burgerlijk- en kerkelijk recht.

Bibliotheek van de Universiteit / Biblioteca Universitaria (foto : website/sitio web www.delcampe.net)

De langverwachte toestemming van paus Eugenius IV in 1432 voor een theologische faculteit verleende een zeker prestige aan de universiteit en was een belangrijke reden voor haar  aantrekkingskracht op buitenlandse studenten. Met de oprichting in 1517 van het Drietalencollege voor de studie van Latijn, Grieks en Hebreeuws en dankzij bezieler en uithangbord Erasmus groeide Leuven uit tot een vooraanstaand centrum van het humanisme.

Tijdens de Franse bezetting van de Lage Landen (1794-1815) werd de universiteit in Leuven in 1797 opgeheven maar in 1834 alweer heropgericht als “katholieke universiteit” door de Belgische bisschoppen en dit na de toestemming van paus Gregorius XV. Leuven kreeg meer en meer internationale uitstraling en trok studenten van over de hele wereld aan. Door de brand van de universiteitsbibliotheek tijdens de Eerste Wereldoorlog en de inzamelactie die daarop volgde, werd Leuven in één klap wereldberoemd. In 1919 kwam al een derde van de buitenlandse studenten van buiten Europa.


De ruïnes in Leuven : de Sint-Pieterskerk, het Stadhuis en de Universiteit (met de Oude Markt) / Las ruinas de Lovaina: la iglesia de San Pedro, el ayuntamiento y la universidad (con el antiguo mercado). (foto : website/sitio web www.delcampe.net)

In 1879 kwam de allereerste Costa Ricaanse student naar de KUL. Zijn naam konden we niet achterhalen maar sindsdien hebben nog een heleboel landgenoten zijn voorbeeld gevolgd. In zijn toespraak tijdens een seminarie in de KUL in het jaar 2000 verwoordde Miguel Angel Rodríguez Echeverría, de toenmalige president van Costa Rica, de speciale band van zijn land met de universiteit als volgt :

“Hoewel de KUL geografisch gezien afgezonderd ligt van Costa Rica, heeft zij een diepe indruk achtergelaten op het Costa Ricaanse denken en zijn. In onze bevolking wekt zij grote bewondering voor de principes die aan de basis liggen van de universiteit. Dit was de Alma Mater waar het denken van illustere Costa Ricanen werd gevormd en verrijkt en waar zij een buitengewone bijdrage leverden aan de economische en sociale vooruitgang van hun families. Bijna een eeuw geleden studeerde Jorge Volio hier en geïnspireerd door de humanistische waarden en de sociaalchristelijke ideologie keerde hij terug naar ons land om de eerste hervormingspartij op te richten. Later kwam uit deze klaslokalen de beroemde dokter Rafael Angel Calderón Guardia, een groot sociaal hervormer en vooraanstaand burger. Hij was de grondlegger van ons sociale zekerheidsstelsel en richtte de Universiteit van Costa Rica op”. Vanwege deze diepe en vruchtbare band, beschouw ik de uitnodiging om dit seminarie met U allen te delen als een erkenning van het Costa Ricaanse volk, dat zich tientalen jaren verbonden voelt met deze prachtige universiteit”.

In enkele volgende delen zullen we een overzicht proberen te geven van diverse Costa Ricaanse studenten die vanaf 1879 tot heden gestudeerd hebben aan de KUL.

 

600 AÑOS DE LA UCL Parte 1: Los Comienzos

La historia de la Universidad Católica de Lovaina (UCL) comenzó en 1425 tras la crisis de la industria textil, que había relegado a Lovaina como capital del Ducado de Brabante frente a Bruselas. Aquel  ducado abarcaba lo que hoy son las provincias belgas de Brabante Flamenco, Brabante Valón y Amberes, la Región de Bruselas-Capital y gran parte de la actual provincia holandesa de Brabante Septentrional.

Para recuperar el prestigio perdido, el Ayuntamiento de Lovaina y el Cabildo (el colegio de canónigos) de la Iglesia de San Pedro promovieron la creación de una universidad, gestionando la necesaria bula papal. Con el apoyo del duque Juan IV de Brabante, Guillermo Neve, responsable de la escuala capitular local, viajó a Roma y obtuvo del papa Martín V la autorización con fecha 9 de diciembre de 1425.

Diez meses después, unas centenas de estudiantes iniciaron el primer curso, con Guillermo Neve como rector y el latín como idioma académico. Hasta 1575, año en que se fundó la universidad de  Leiden, Lovaina fue la única ciudad universitaria de los antiguos Países Bajos, región que incluía el actual Benelux (Bélgica, Países Bajos, Luxemburgo) y algunos departamentos del norte de Francia.

Grabado de la lonja de paños o salón de la universidad (de: Joannes Baptista Gramaye, Antiquitates illustrissimi ducatus Brabantiae (Bruselas, 1610) / Archivos de la Universidad UCL) / Ets van de lakenhal of universiteitshal (uit: Joannes Baptista Gramaye, Antiquitates illustrissimi ducatus Brabantiae (Brussel, 1610) / Universiteitsarchief KUL)

La institución arrancó con cuatro facultades: artes (filosofía y ciencias), medicina, derecho civil y derecho canónico. En 1432 el Papa Eugenio IV aprobó la creación de la facultad de Teología, loque elevó aún más su renombre y atrajo a alumnos extranjeros. En 1517 Erasmo impulsó el Colegio Trilingüe para el estudio del latin, el griego y el hebreo, consolidando a Lovaina como un gran foco del humanismo renacentista.    

Durante la ocupación francesa (1794-1815), la universidad cerró en 1797, pero fue restablecida en 1834 como “universidad católica” gracias al respaldo de los obispos belgas y la bula de Gregorio XV. Desde entonces su reputación se hizo internacional, recibiendo estudiantes de todo el mundo. La destrucción de la biblioteca en la Primera Guerra Mundial y la campaña de reconstrucción la convirtieron en un símbolo global; en 1919, un tercio de sus alumnos foráneos procedian de fuera de  Europa.

La hermosa biblioteca en el Salón Universitario (foto: Archivo Universitario UCL) / De fraaie bibliotheek in de Universiteitshal (foto : Universiteitsarchief KUL

En 1879 llegó a la UCL el primer estudiante costarricense. No hemos podido averiguar su nombre, pero desde entonces muchos compatriotas le siguieron. En el año 2000, durante un seminario en Lovaina, el presidente Miguel Ángel Rodríguez Echeverría destacó este vínculo :

Aunque distante de Costa Rica, la UCL ha dejado una huella profunda en nuestro pensamiento y  realidad. Admiramos sus principios y reconocemos en ella la Alma Máter de figuras ilustres cuyo aporte transformó nuestro progreso económico y social. Hace casi un siglo, Jorge Volio se formó  aquí y regresó a nuestro país, animado por los valores humanistas y la ideología socialcristiana, para fundar el primer partido reformista. Después, Rafael Ángel Calderón Guardia, otro alumno, gran reformador social y Benemérito de la Patria, inició nuestro sistema de seguridad social y creó la Universidad de Costa Rica. Este fructífero lazo lo recibimos como un reconocimiento al pueblo costarricense, que durante décadas ha sentido cercana a esta gloriosa universidad”.

En las secciones siguientes ofreceremos un recorrido por las trayectorias de los estudiantes costarricenses que han pasado por la UCL desde 1879 hasta hoy.

 

Bronnen/Fuentes :

Het verhaal achter de stichtingsbul / La historia detrás del bula fundador, IVH, website / sitio web KUL, 28/08/2024

Leuven en de wereld. Vandaag komt bijna één op vijf studenten aan onze universiteit uit het buitenland. Maar hoe zat dat zeshonderd jaar geleden ? / Lovaina y el mundo. Hoy en día, casi uno de cada cinco estudiantes de nuestra universidad proviene del extranjero. ¿Pero cómo era la situación hace seiscientos años?, IVH, website / sitio web KUL, 06/03/2025

De stichting van de Leuvense universiteit: een stad binnen de stad / La fundación de la Universidad de Lovaina: una ciudad dentro de la ciudad, Thor Deyaert, website/sitio web VETO, 14/11/2022

Foreign students at Belgian universities. A statistical and bibliographical approach., Pieter Dhondt, Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis (Revista Belga de Historia Contemporánea) 2008 1-2

Toespraak van de president van de Republiek Costa Rica, Miguel Angel Rodríguez Echeverría. Opening van het seminarie "Van de wereld van naties naar de wereld van regio's" / Discurso del Presidente de la República de Costa Rica, Miguel Angel Rodríguez Echeverría. Inauguración del Seminario “Del mundo de las naciones al mundo de las regiones”, KUL/UCL, 27/11/2000

viernes, 9 de mayo de 2025

Belgisch diplomatiek team voorgesteld in San José / Equipo diplomático belga se presentó en San José

 

Op 31 augustus 2013 sloot de Belgische ambassade in San José definitief haar deuren en verhuisde naar Panama waar ze tevens de belangen behartigt van Costa Rica, Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala.

Op de laatste vrijdag van vorige maand organiseerde de Belgische ambassade een receptie in het Hotel InterContinental in San José om het huidige diplomatieke team aan de vele aanwezigen voor te stellen. Tevens werd hulde gebracht aan de heer Charles Jansen, die benoemd werd tot Ridder in de Kroonorde voor zijn jarenlange dienst als ereconsul van België in de Costa Ricaanse hoofdstad.


Eerste Ambassade Secretaris en Consul Myrto HATZIGEORGOPOULOS, Ereconsul Charles JANSEN, Ambassadeur en Consul-Generaal Daniel BERTRAND, Adjunct-posthoofd Julie WAERZEGGERS, Douane Liaison voor Panama en Costa Rica Clément LECLERCQ en Economisch en Commercieel adviseur Cindy PELLEGRINI / Primera Secretaria y Cónsul Myrto HATZIGEORGOPOULOS, Cónsul Honorario Charles JANSEN, Embajador y Cónsul General Daniel BERTRAND, Jefa de Misión Adjunta Julie WAERZEGGERS, Enlace Aduanero para Panamá y Costa Rica Clément LECLERCQ en Economisch en Commercieel adviseur Cindy PELLEGRINI (Foto : Facebookpagina Belgische Ambassade / Página de Facebook de la Embajada de Bélgica)

Ambassadeur Bertrand was begin dit jaar ook al in Costa Rica naar aanleiding van het bezoek van koningin Mathilde aan dit land / El Embajador Bertrand también visitó Costa Rica a principios de este año con motivo de la visita de la Reina Mathilde a este país. (Foto : Photo News)

Naast leden van de internationale gemeenschap (waaronder de ambassadeurs van Duitsland en de Verenigde staten) en vertegenwoordigers van de Costa Ricaanse regering waren er ook heel wat Belgen aanwezig die in dit land verblijven, onder wie :

Jan Melis,  afkomstig van Leuven (provincie Vlaams-Brabant) en woonachtig in Heredia (gelijknamige provincie) is vertegenwoordiger in Costa Rica van “Vlamingen in de Wereld”,  een organisatie die Vlaamse expats over de hele wereld verenigt en vertegenwoordigt en hen helpt waar nodig.  Hij is tevens een manager van “Global Water Solutions Ltd.”,  een firma die, zoals de naam al doet vermoeden, ernaar streeft om wereldwijd marktleider te worden in het leveren van oplossingen voor zuiver water.

Hilde Cloet, afkomstig van Lichtervelde (provincie West-Vlaanderen) en woonachtig in Tambor (provincie Puntarenas) is al meer dan 25 jaar de trotse eigenares van Tango Mar, een luxe hotel en resort  gelegen in het zuiden van de Golf van Nicoya met zicht op de Stille Oceaan. Het domein is ongeveer 60 hectare groot en beschikt over een golfterrein, paarden, tennisvelden, zwembaden, een fitness, een spa en een privéstrand.

Tim Van Bulck, afkomstig van Waarloos (provincie Antwerpen) was negen jaar lang technisch manager van “Micro Macro SA”, een bedrijf gevestigd in San José, gespecialiseerd in webdesign en online “Customer Relationship Management” -toepassingen. Sinds 2009 is hij actief in een ander IT-bedrijf, “BuildTools Inc.”, gevestigd in Minneapolis (Minesota, V.S.A.) waarvan hij de medeoprichter is.    

Ann Daems is sinds 2010 in Costa Rica, is zelfstandige en de eigenares van “BelPets, Estética Canina”, gevestigd in Cartago, een kapsalon en spa voor honden en katten.  

Arne Prové woont in Costa Rica sinds 2013. Hij werkt als professionele vertaler en tolk (“El Belga Translations”) en is tevens de vertegenwoordiger in dit land van EURACEN (Belgische Kamer van Koophandel Europa-Centraal Amerika) en is een verbindingspersoon binnen de context van internationale zakelijke projecten.  

Victor Valembois,  afkomstig van Kortrijk (provincie West-Vlaanderen) en woonachtig in San Pedro, Los Yoses (provincie San José) is een gepensioneerde hoogleraar aan de twee grootste staatsuniversiteiten van het land. Tussen 1984 en 1997 was hij Cultureel Attaché bij de Belgische ambassade in San José. Hij woont reeds meer dan 50 jaar in Costa Rica en is een specialist inzake “bruggen” tussen zijn geboorteland enerzijds en de Centraal- en Zuid-Amerikaanse landen anderzijds. Hij is de auteur van meer dan 150 academische artikels in universitaire tijdschriften alsmede van een vijftiental boeken. Hij heeft nog steeds een vaste rubriek in “Semanario Universidad” en “La  Revista”.

Brigitte Sucaet woont sinds 1994 in Costa Rica, is van beroep een podotherapeute maar heeft ruime ervaring in managementfuncties. Zo heeft ze onder andere al gewerkt als ambassadeursassistente, consulair assistente, vertaalster, financieel analiste, meertalige klantenservicemedewerkster en klinisch coördinatrice.

Alexis Gaillard, afkomstig van Brussel, woont sinds 2010 in Costa Rica en is een econoom, kunstfotograaf en sociaal ondernemer,  gespecialiseerd in holistische bioregeneratie. Hij is sinds 2020 projectdirecteur en medeoprichter van “Nature Economy Markets (NECOM)”, een bedrijf met als doel het behoud, de uitbreiding en de regeneratie van biodiversiteit.  

Philippe Dewispelaere woont in Santa Ana (provincie San José) en is gespecialiseerd in het spelen van verschillende muziekgenres, zoals elektronische muziek, beats, lounge, pop, rock, ballads en klassieke muziek. Hij brengt een alles-in-één DJ-muziekmix met zijn elektrische viool onder de artiestennaam “Philip D”.

Linda de Donder is officieel vertaalster van het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Costa Rica en is woonachtig in La Unión de Tres Ríos (provincie Cartago).  Zij is tevens consultant met betrekking tot risicobeoordeling, planningen voor herstel na een ramp en strategieën voor bedrijfscontinuïteit. Sinds 2019 is zij uitvoerend directrice en medeoprichtster van “Fundación Tejedores de Sueños”, een stichting die studiebeurzen en follow-up verstrekt aan middelbare scholieren in Costa Rica.  “Elke jongere, waar hij of zij ook vandaan komt, heeft het recht om te dromen van de toekomst die hij of zij wil en naar school te gaan om die toekomst te creëren. En het is aan ons om hen te ondersteunen en te begeleiden zodat ze die droom kunnen verwezenlijken” vertelt Linda.

(Foto : Facebookpagina Belgische Ambassade / Página de Facebook de la Embajada de Bélgica)

Equipo diplomático belga se presentó en San José

El 31 de agosto de 2013, la embajada de Bélgica en San José clausuró sus instalaciones definitivas y trasladó sus operaciones a Panamá, desde donde ahora también atiende los intereses de Costa Rica, Nicaragua, Honduras, El Salvador y Guatemala.

El último viernes del mes pasado, la legación belga organizó en el Hotel InterContinental de San José una recepción destinada a presentar al nuevo equipo diplomático ante la comunidad local. Durante el acto se rindió un especial homenaje a Charles Jansen, condecorado como Caballero de la Orden de la Corona en reconocimiento a sus largos años de labor como cónsul honorario de Bélgica en la capital costarricense.

El Cónsul Honorario Charles Jansen con su esposa Nuri Rubio Leitón (a la izquierda) y la Jefa de Misión Adjunta Julie Waerzeggers / Ereconsul Charles Jansen samen met zijn vrouw Nuri Rubio Leitón (links) en adjunct-posthoofd Julie Waerzeggers (Foto : Facebookpagina Belgische Ambassade / Página de Facebook de la Embajada de Bélgica)


Assistentes Consulares Cristian Marsiglia y Richard Lodewyck / Consulaire Assistenten Cristian Marsiglia en Richard Lodewyck (Foto : Facebookpagina Belgische Ambassade / Página de Facebook de la Embajada de Bélgica)

Junto a representantes de la comunidad internacional (entre ellos los embajadores de Alemania y de  Estados Unidos) y autoridades del gobierno de Costa Rica, destacaron numerosos belgas residentes en el país , entre los que se encuentran :

Jan Melis, (Lovaina, Brabante Flamenco; vive en Heredia): actúa como delegado en Costa Rica de “Vlamingen in de Wereld” (organización que une y representa a los expatriados flamencos en todo el mundo y les ayuda donde sea necesario). También dirige “Global Water Solutions Ltd.”, una empresa enfocada en soluciones para el abastecimiento de agua limpia.

Hilde Cloet, (Lichtervelde, Flandes Occidental; radica en Tambor, Puntarenas): fundadora y propietaria de Tango Mar, un hotel y resort de lujo de unas 60 hectáreas en el Golfo de Nicoya que incluye campo de golf, establos, canchas de tenis, piscinas, gimnasio, spa y playa privada.

Tim Van Bulck (Waarloos, Amberes):tras nueve años como gerente técnico en “Micro Macro SA” (San José), especializada en diseño web y aplicaciones online de “Customer Relationship Management”, cofundó en 2009 la empresa de tecnologia “BuildTools Inc.”, con sede en Minneapolis (Minesota, EE.UU.).

Ann Daems (presente en Costa Rica desde 2010): emprendedora independiente propietaria de “BelPets, Estética Canina”, un spa y peluquería para perros y gatos.

Arne Prové (residente desde 2013) : traductor e intérprete profesional al frente de “El Belga Translations”) y representante en Costa Rica de este país de EURACEN (Cámara de Comercio Belga Europa-Centroamérica), además de enlace en proyectos empresariales internacionales.

Victor Valembois (Kortrijk, Flandes Occidental; vive en San Pedro, Los Yoses): profesor jubilado de las dos mayores universiades estatales de Costa Rica, fue Agregado Cultural de la Embajada belga entre 1984 y 1997. Residente en el país desde hace más de cinco décadas, es especialista en “puentes” entre su país natal por un lado y los países de Centro y Sudamérica por otro. Es autor de más de 150 artículos académicos en revistas universitarias y una quincena de libros, y conserva columnas fijas en “Semanario Universidad” y “La Revista”.

Brigitte Sucaet (en Costa Rica desde 1994): podóloga de profesión con amplia trayectoria directiva, ha ejercido como asistente de embajador, consulados, traductora, analista financiera, gestora de atención multilingüe y coordinadora clínica.

Alexis Gaillard (Bruselas, instalado desde 2010): economista, fotógrafo de arte y emprendedor social en bioregeneración holística. Desde 2020 codirige y es cofundador de “Nature Economy Markets (NECOM)”, empresa dedicada a la conservación y regeneración de la biodiversidad.

Philippe Dewispelaere (Santa Ana, San José): músico especializado en géneros como música electrónica, lounge, pop, rock, baladas y música clásica, combina sulabor de DJ con interpretaciones de violín eléctrico bajo el nombre artístico “Philip D”.

Linda de Donder (residente en La Unión de Tres Rios, Cartago) : traductora oficial del Ministerio de Relaciones Exteriores de Costa Rica, asesora en evaluación de riesgos, planificación de recuperación ante desastres y continuidad de negocios. Desde 2019 es directora ejecutiva y cofundadora de la “Fundación Tejedores de Sueños”, que otorga becas y acompañamiento a estudiantes de secundaria con la premisa de que “todo joven, sin importar su origen, debe tener la oportunidad de imaginar y construir el futuro que desea”.

 

Bronnen/Fuentes :

LinkedIn

Facebookpagina Belgische Ambassade / Página de Facebook de la Embajada de Bélgica

Facebookpagina / Página de Facebook de la Fundación Tejedores de Sueños

Persoonlijke communicatie met Linda de Donder / Comunicación personal con doña Linda de Donder