Ciclista de ciclocross costarricense tiene en Namur el día de su vida / Costa Ricaanse veldrijder beleeft in Namen de dag van zijn leven.

Ciclista de ciclocross costarricense tiene en Namur el día de su vida.

El ciclocross se originó en Francia a principios del siglo XX y luego se extendió a muchos otros países de Europa. Es una disciplina ciclista que solo se organiza en la temporada de invierno y que a menudo se confunde con el Mountainbike. Sin embargo, son dos deportes diferentes, cada uno practicado en un terreno diferente y que requieren diferentes técnicas de dirección. El ciclocross suele estar dominado por un número limitado de países (durante muchos años fue dominado por Bélgica y los Países Bajos), mientras que el Mountainbike es mucho más internacional.

Desde finales del siglo pasado, el ciclocross en América del Norte comenzó a ganar popularidad y los estadounidenses y canadienses a menudo participaban en las carreras de ciclocross europeas.

Esta temporada, un equipo mexicano de cross (AR Monex) también estuvo presente en Europa por primera vez, participando en ocho carreras de ciclocross, incluidas dos en Bélgica: Merksplas (Superprestige) y Koksijde (Copa del Mundo) los días 20 y 21 de noviembre.

Y la internacionalización en ciclocross continúa con el primer competidor centroamericano, el costarricense Felipe Timoteo Nystrom Spencer. A continuación se muestra la notable e increíble historia de su vida. 

(foto:VRT News) 

Felipe nació el 31 de marzo de 1983 en San José (Distrito Central). Su madre es costarricense con raíces escandinavas, su padre es estadounidense con raíces costarricenses. Cuando era niño, su madre lo dejó con personas que abusaron física y sexualmente de él hasta los ocho años. Como resultado, sufrió ansiedad y depresión en su adolescencia.

Comenzó a beber cuando tenía dieciocho años y luego llegaron las drogas, todo para poder lidiar con el dolor. Durante diez años, Felipe, cansado de la vida, diambuló por las calles de San José como un drogadicto sin hogar. Después de seis intentos de suicidio previos, el punto de inflexión llegó a finales de septiembre de 2012. Cuando se despertó de una sobredosis y necesito resucitación, Felipe se dio cuenta de que no podía seguir así. Y al día siguiente, caminó 12 kilómetros hasta una clínica de rehabilitación cercana donde permaneció un total de 6 meses.

Debido a que solo conocía a las personas equivocadas en Costa Rica, se fue a Portland, Oregon (Estados Unidos) en agosto de 2013, para comenzar una nueva vida. Allí trabajó durante 3 años para ganar dinero y llenar el pozo financiero que había causado su adicción.

A los 33 años, Felipe descubrió el deporte. En 2014 ganó un triatlón con un traje de neopreno alquilado y una bicicleta alquilada. El interés por el ciclismo surgió a través de la plataforma online Zwift. Se unió a un club amateur y participó en muchas competiciones. Esa experiencia lo convirtió en Campeón Nacional de Ruta de Costa Rica en 2019, lo que aumentó su amor por el ciclismo.

A principios de este año, Felipe descubrió que el Campeonato Mundial de Ciclocross (UCI) se disputaría en Estados Unidos en enero de 2022. Siempre soñó con algún día representar a su país en un campeonato mundial. Dado que esto era imposible en la carrera de ruta debido a las plazas de salida limitadas de Costa Rica, optó por el ciclocross.  Felipe solicitó a la federación costarricense de ciclismo que lo registrara.

El ciclocross era bastante nuevo para Felipe. Esta disciplina ciclistica no existe en Costa Rica. Hace cinco años en Estados Unidos ya había hecho algunas carreras de ciclocross, pero cuando se rompió el tobillo en una de esas carreras, pensó que era un deporte torpe e interrumpió la participación.

No fue hasta este año que Felipe empezó a entrenar seriamente con su bicicleta de ciclocross y hace dos meses hizo un curso de montaje de bicicletas para principiantes.

Como preparación para el Campeonato Mundial del próximo año, en Fayetteville (Arkansas, Estados Unidos) compitió en varios carreras de la copa del Mundo esta temporada.

Felipe en/in Waterloo (foto:D. Mable, Cyclocross Magazine)

El pasado mes de octubre participó en los Estados Unidos y este mes en Holanda (Rucphen) y dos participaciones más en Bélgica (Namur y Dendermonde).

 Felipe explora el recorrido en Dendermonde / Felipe verkent het parcours in Dendermonde (foto:VRT News)

Para participar y pagar estas tres competiciones europeas, Felipe trabajó jornadas de 15 horas durante las últimas semanas y también recaudó algunos fondos gracias a un “crowdfunding”. Para Felipe esto fue muy especial y una gran oportunidad, ya que compitió a nivel profesional pero sin apoyo de expertos. Normalmente los equipos cuentan con: cascos, gafas y zapatos a juego y personas para montar sus carpas. El profesional únicamente trabaja participando en la competencia. Como Felipe tenía que organizar y financiar todo él mismo, no tenía un equipo aquí en Europa. Su novia Sarah fue quien le ayudó con el equipamiento para entregarle su bicicleta de repuesto.

En el ciclocross de Namur (19 de diciembre), Felipe tuvo el día de su vida. La multitud le cantó apasionadamente durante la carrera y cuando tuvo que abandonar la carrera después de casi doblar a los líderes, la multitud volvió a cantar. Felipe se acercó a la afición en una de las pistas del campo para agradecerles. El público comenzó a cantar “Costa Rica, Costa Rica, Costa, Costa, Costa Rica”. Este fue para Felipe un momento muy emotivo, así como que su historia de su vida fuera contada , y por todo lo anterior,  captó la atención de los periódicos belgas (incluso en “Gazet van Antwerpen”, “Het Nieuwsblad” y “La Dernière Heure”) .“Durante años dormí debajo de los periódicos como una persona sin hogar para mantenerme caliente, y ahora estoy en los periódicos”, dijó Felipe. 

(foto : Hervé Dancerelle, DirectVelo)

Felipe en Namur / Felipe in Namen (foto : Alexis Dancerelle, DirectVelo)

Puede vivir el gran ambiente nuevamente haciendo clic en el siguiente enlace de la página de Twitter de Christophe Impens :  https://twitter.com/Xof_Impens/status/1472639268224999434

El ciclismo sigue siendo una afición para Felipe. Entre sus estudios y su trabajo de tiempo completo como intérprete, ayudando a hispanohablantes en hospitales y tribunales que no hablan inglés, se entrena y compite. Antes de finalizar este año, estará de regreso en Costa Rica donde podrá comenzar a ahorrar dinero nuevamente para financiar su participación en el campeonato mundial.

(foto : Hervé Dancerelle, DirectVelo)

Mientras tanto, también ha restablecido lazos familiares, incluso con su hijo Mathias, de 15 años, a quien no prestó atención durante años durante su período de adicción. Con el ciclismo, Felipe quiere mostrarle a su hijo que la vida no se trata de los errores que cometes, sino de lo que aprendes de ellos.

Felipe vivió su sueño participando en las carreras de ciclocross en Bélgica y Holanda. El mensaje que quiere difundir con esta aventura es que “pase lo que pase en la vida, incluso la mayor miseria, todos deberían poder perseguir su sueño”. Y Felipe es el mejor ejemplo de eso.

Felipe durante una entrevista para el canal de televisión flamenco VRT Felipe tijdens een interview voor de Vlaamse TV-zender VRT (foto:VRT News)

Cuando se le pregunta cuál es su propósito en la vida, Felipe responde bromeando:

“Mi objetivo es… de hecho tengo varios. El más importante es que quiero ser campeón del mundo algún día, incluso si es en los 90 o en los 95 años. Quiero una camiseta de arcoiris ".

Luego mencionó, “creo que mi objetivo es poder ayudar a una persona a salir de su agujero negro, quizás también pueda comenzar una nueva vida como yo,  y  entonces lo he logrado mi meta. Ese es mi único objetivo. Puede haber algo mejor? es todo lo que necesito".

Felipe corre hacia la victoria en el Campeonato Nacional de Ruta de Costa Rica en Westfalia, Limón el 30 de junio de 2019 / Felipe sprint naar de overwinning in het Nationaal Wegkampioenschap van Costa Rica te Westfalia, Limón op 30 juni 2019 (foto : Junio Ajun, pagina de facebook Federación Costarricense de Ciclismo). 

Costa Ricaanse veldrijder beleeft in Namen de dag van zijn leven.

Het veldrijden, ook wel cyclocross genoemd, ontstond in het begin van de twintigste eeuw in Frankrijk en verspreidde zich vervolgens naar vele andere landen in Europa. Het is een wielerdiscipline die alleen in het winterseizoen wordt georganiseerd en vaak wordt verward met Mountainbike. Het zijn echter twee verschillende sporten die elk op een ander terrein beoefend worden en andere stuurtechnieken vereisen. Het veldrijden wordt vaak beheerst door een beperkt aantal landen (momenteel al vele jaren door België en Nederland) terwijl Mountainbike veel internationaler is. Sinds eind vorige eeuw begon het veldrijden in Noord-Amerika aan populariteit te winnen en kwamen er ook Amerikanen en Canadezen vaak deelnemen aan de Europese crossen. Dit seizoen was er ook voor het eerst een Mexicaans Crossteam (AR Monex) in Europa aanwezig dat aan een achttal veldritten deelnam, waaronder twee in België : Merksplas (Superprestige) en Koksijde (Wereldbeker) op 20 en 21 november laatstleden.  En de internationalisering in het veldrijden zet zich verder met voor het eerst ook een deelnemer uit Centraal-Amerika, de Costa Ricaan Felipe Timoteo Nystrom Spencer. Hieronder volgt zijn opmerkelijk en ongelooflijk levensverhaal. 

 Felipe tijdens een interview voor de Vlaamse TV-zender VRT / Felipe durante una entrevista para el canal de televisión flamenco VRT (foto:VRT News)

Felipe werd geboren op 31 maart 1983 in San José (Centraal district). Zijn moeder is een Costa Ricaanse met Scandinavische roots, zijn vader een Amerikaan met Costa Ricaanse roots. Als kind werd hij door zijn moeder achtergelaten bij mensen die hem fysiek en seksueel mishandelden tot zijn achtste.  Dat heeft ervoor gezorgd dat hij in zijn tienerjaren te kampen had met angsten en depressies.

Op zijn achttiende begon hij te drinken en later kwamen de drugs, allemaal om met die pijn te kunnen omgaan. Tien jaar lang strompelde Felipe levensmoe als een dakloze drugsverslaafde door de straten van San José. Na zes eerdere zelfmoordpogingen kwam eind september 2012 het keerpunt. Toen hij ontwaakte na een overdosis en door de dokters opnieuw werd bijgebracht, besefte Felipe dat het zo niet verder kon. Hij stapte de volgende dag 12 kilometer naar een ontwenningskliniek in de buurt waar hij in totaal 6 maanden verbleef.

Omdat hij in Costa Rica alleen maar foute mensen kende, trok hij in augustus 2013 naar Portland, in de Amerikaanse Staat Oregon, om een nieuw leven op te bouwen. Daar deed hij 3 jaar lang niet anders dan werken om geld te verdienen om de financiële put die zijn verslaving had veroorzaakt te dichten.  

Op 33-jarige leeftijd ontdekte Felipe het sporten. In 2014 won hij een triatlon in een gehuurde “wetsuit” en op een gehuurde fiets. Via online platform Zwift ontstond de interesse voor het fietsen. Hij werd lid van een amateurclub en reed heel wat wedstrijden. Door die ervaring werd hij in 2019 nationaal wegkampioen van Costa Rica, wat zijn liefde voor het wielrennen alleen maar deed toenemen.   

Begin dit jaar ontdekte Felipe dat het wereldkampioenschap veldrijden in januari 2022 in de Verenigde Staten zou plaatsvinden. Hij heeft er altijd van gedroomd op een dag zijn land te vertegenwoordigen op een wereldkampioenschap. Vermits dit, door de beperkte startplaatsen voor Costa Rica, op de weg onmogelijk was, koos hij voor het veldrijden. Hij stapte naar de Costa Ricaanse wielerfederatie die hem inschreef. 

Veldrijden was vrij nieuw voor Felipe. In Costa Rica bestaat deze wielerdiscipline niet. In de Verenigde Staten had hij vijf jaar geleden al wel enkele kleinere veldritten gereden, maar toen hij in een van die wedstrijden zijn enkel brak, vond hij het maar een domme sport en was hij ermee gestopt. Pas dit jaar begon Felipe ernstig op zijn veldritfiets te trainen en twee maanden geleden volgde hij een beginnerscursus fietsmontage. 

Felipe en zijn landgenote Melissa Ávila verkennen het parcours van de Wereldbekercross in Waterloo (Iowa, V.S.) / Felipe y su compatriota Melissa Ávila exploran el recorrido de la Copa del Mundo en Waterloo (Iowa, Estados Unidos) (foto : facebookpagina Federación Costarricense de Ciclismo)

Als voorbereiding op het wereldkampioenschap volgend jaar in Fayetteville (Arkansas, V.S.) reed hij dit seizoen in enkele Wereldbeker crossen mee, in oktober laatstleden in de Verenigde Staten en deze maand een in Nederland (Rucphen) en twee in België (Namen en Dendermonde).  Om deze drie Europese wedstrijden te kunnen rijden en betalen, had Felipe de voorbije weken werkdagen van 15 uur achter de rug en kreeg hij ook wat fondsen bij mekaar dankzij een “crowdfunding”. 

 Felipe verkent het parcours in Dendermonde / Felipe explora el recorrido en Dendermonde (foto:VRT News)

Voor Felipe was dit heel speciaal en een geweldige kans, hij kon wedstrijden rijden op professioneel niveau maar zonder professionele ondersteuning. Andere teams hebben bij elkaar passend materiaal, helmen, brillen en schoenen en mensen die hun tenten opzetten. Het enige wat ze moeten doen is opdagen en rijden. Vermits Felipe alles zelf moest organiseren en financieren, had hij hier in Europa geen team. Zijn vriendin Sarah stond dan maar in de materiaalpost om hem zijn reservefiets aan te reiken.  In de veldrit van Namen (19 december) beleefde Felipe dan de dag van zijn leven. Tijdens de wedstrijd werd hij reeds hartstochtelijk door het publiek toegezongen en toen hij, na bijna gedubbeld te zijn,  de koers moest verlaten, deed het publiek dat nog eens over. Felipe trok naar de supporters op één van de hellingen op het parcours om hen te bedanken.  Het publiek begon “Costa Rica, Costa Rica, Costa, Costa, Costa Rica” te zingen. Dit, voor Felipe, zeer emotioneel moment, en ook zijn levensverhaal, kreeg in de Belgische dagbladen (onder andere in Gazet van Antwerpen, Het Nieuwsblad en La Dernière Heure) heel wat aandacht. “Jarenlang heb ik als dakloze onder kranten geslapen om me warm te houden, en nu sta ik er zelf in”, zegt hij daarover. 

Felipe met in zijn handen het artikel met zijn levensverhaal in de Belgische krant “Het Nieuwsblad” / Felipe sosteniendo en sus manos el artículo con la historia de su vida en el periódico belga “Het Nieuwsblad” (foto : pagina de facebook Federación Costarricense de Ciclismo)

De geweldige sfeer kan je terug beleven door op volgende link te klikken van de Twitter pagina van Christophe Impens : https://twitter.com/Xof_Impens/status/1472639268224999434

Voor Felipe  blijft wielrennen nog altijd een hobby. Trainen en wedstrijden rijden doet hij tussen zijn studies en voltijdse job als tolk, waarbij hij in ziekenhuizen en in de rechtbank Spaanstaligen helpt die het Engels niet machtig zijn.  Voor het einde van dit jaar is hij terug in Costa Rica waar hij weer kan beginnen met geld te sparen om zijn deelname aan het wereldkampioenschap te kunnen financieren.

Intussen zijn ook de familiebanden hersteld, onder andere met zijn 15-jarige zoon Mathias aan wie hij tijdens zijn verslavingsperiode jarenlang geen aandacht heeft geschonken.    Door te wielrennen wil Felipe aan zijn zoon tonen dat het in het leven niet gaat om de fouten die je maakt, wel om wat je uit die fouten leert.

Felipe beleefde zijn droom door de deelname aan de veldritten in België en Nederland. Het is de grote boodschap die hij met dit avontuur wil verspreiden : wat je in het leven ook overkomt, zelfs de grootste ellende, iedereen moet zijn droom kunnen nastreven. En Felipe is daar het beste voorbeeld van. 

Wanneer hem wordt gevraagd wat zijn doel is in het leven antwoordt Felipe eerst al grappend :

“Mijn doel is … ik heb er eigenlijk verschillende. De grootste is dat ik ooit wereldkampioen wil worden, zelfs al is het bij de 90 of 95- jarigen. Ik wil een regenboogtrui”.

Daarna volgt het eigenlijke antwoord :

“Ik denk dat mijn doel is : als ik één iemand kan helpen om uit een zwart gat te klimmen, misschien ook een nieuw leven te beginnen, dan ben ik geslaagd. Dat is mijn enige doel. Als er meer is, top, maar dat is al wat ik nodig heb”. 

Begin deze maand won Felipe het Pan Amerikaanse Cyclocross Kampioenschap bij de Masters 35-39 te Garland (Texas, Verenigde Staten) A principios de este mes Felipe ganó el Campeonato Panamericano de Ciclocross en el Masters 35-39 en Garland (Texas, Estados Unidos) (foto:Zach Schuster)

Bronnen/Fuentes:

Tien jaar was er alleen maar drank en drugs, Wim Vos, Gazet van Antwerpen

De geschiedenis van het veldrijden, Paul Prillevitz, Historiën

Costa Ricaanse crosser … beleeft de dag van zijn leven, André van den Ende, Wielerrevue

Na grimmig leven start Felipe Nystrom (38 jaar) carrière veldrijden, VRT News

Belangrijke prijs voor Clara Sola op Filmfestival Gent / Premio importante para Clara Sola en el Festival de Cine de Gante

 

Op het filmfestival te Gent (dat plaatsvond van 12 tot en met 23 oktober 2021) werd de Prijs voor de Beste Muziek toegekend aan “Clara Sola”, een film van de Costa Ricaans-Zweedse regisseuse Nathalie Álvarez Mesén. Bij een competitie die als hoofdthema ‘de impact van muziek op film’ draagt, wordt deze prijs dan ook, na de “Grand Prix voor Beste Film” aanzien als de belangrijkste onderscheiding van dit festival. De componist van de poëtische soundtrack is Gentenaar Ruben De Gheselle die de regisseuse leerde kennen in 2017 tijdens het Internationaal Film Festival in Berlijn waar ze allebei onderscheiden werden in het Berlinale Talents-programma.  De muziek wordt uitgevoerd door het Boedapest Symfonieorkest, het Belgische strijkkwartet Ma’at en fluitiste Tille Van Gastel, afkomstig van Gent. 

Doreen Boonekamp (juryvoorzitter), Nathalie Álvarez Mesén (regisseuse),  Ruben De Gheselle (componist), Florencia Di Concilio, Hlynur Pálmason en Lucas Belvaux (de drie andere juryleden) / Doreen Boonekamp (presidenta del jurado), Nathalie Álvarez Mesén (directora), Ruben De Gheselle (compositor), Florencia Di Concilio, Hlynur Pálmason y Lucas Belvaux (los otros tres miembros del jurado) (foto:Johannes De Bruycker)

De film is een productie van het Zweedse “Hobab”, het Duitse “Laidak Films”, het Amerikaanse “Resolve Media”, het Costa Ricaanse “Pacífica Gray” en het Belgische “Need Productions”. De post-productie vond plaats in België waardoor regisseuse Álvarez bijna een jaar in dit land verbleven heeft. Zodoende was er ook heel wat Belgische inbreng in de post-productie met Marie-Hélène Dozo (beeldmontage), Valène Leroy (geluidsmontage), Aline Gavroy (mixage), Olivier Thys (geluidscreatie) en Peter Bernaers (kleurontwerp).  Verder kwamen ook nog de studio “Benuts” (gespecialiseerd in speciale effecten) en het film productie bedrijf “Stempel Be” in actie.

De regisseuse met een deel van haar Belgisch team : X Anne-Laure Guégan (producer), Géraldine Sprimont (producer), Nathalie Álvarez Mesén, Marie-Hélène Dozo (beeldmontage), Ruben De Gheselle (componist) X / La directora con parte de su equipo belga: X Anne-Laure Guégan (productora), Géraldine Sprimont (productora), Nathalie Álvarez Mesén, Marie-Hélène Dozo (edición de imagen), Ruben De Gheselle (compositor) X (Foto:Michiel Devijver)

De audio die te horen is in het deel van de film waar Maria's vijftienjarige feest en de gebeden plaatsvinden, komt overeen met de stemmen van enkele Costa Ricanen die in België wonen; in deze audio ligt ook het bewijs van de Costa Ricaanse deelname.

Enkele landgenoten samen met de regisseusse na de vertoning van de film op 21 oktober 2021 / Algunos compatriotas junto a la directora tras la proyección de la película el 21 de octubre de 2021

Regisseuse Nathalie Álvarez Mesén werd geboren op 15 januari 1988 in Stockholm (Zweden) waar haar ouders Luis Alberto Álvarez Bonilla, afkomstig uit Uruguay, en Giselle Mesén Mendez elkaar hadden ontmoet. Op zevenjarige leeftijd trok Nathalie met haar ouders naar Costa Rica waar zij haar theaterstudies begon aan het Giratablas Theater in San José. Na haar middelbare school, verhuisde ze naar Zweden waar zij een BFA (Bachelor of Fine Arts) graad behaalde in fysiek acteren aan de Stockholm Academy of Dramatic Arts. In New York rondde ze haar MFA (Master of Fine Arts) graad in scenarioschrijven af aan de Columbia University.  Na verscheidene kortfilms begon ze aan de verdere uitwerking van haar in 2013 tijdens een schooloefening ontstane idee voor een eerste langspeelfilm. “Clara Sola”  werd gefilmd in het kleine bergdorpje Vara Blanca de Heredia en in Poasito de Alajuela in de eerste maanden van 2020, net voor het uitbreken van de pandemie.  

De film vertelt het verhaal van Clara, een vrouw van in de veertig, die in een afgelegen dorpje in Costa Rica woont en aan wie haar buren een religieuze gave toeschrijven waarmee ze de zieken kan genezen. Slachtoffer van het gezag en de controle die haar moeder over haar uitoefent zal Clara een innerlijke revolutie ondergaan om te ontsnappen aan de religieuze en sociale onderdrukking die gepaard gaan met die rol van ‘heilige’. Ze heeft altijd een aparte link met de natuur gehad en beweert dat alle mensen en dieren een “geheime naam” hebben. Die van haar is “Sola” wat meteen de titel van de film verklaard. Clara verkiest het gezelschap van de witte merrie Yuca boven die van mensen tot wanneer haar bijna vijftienjarige nichtje María bevriend wordt met Santiago en voor Clara de herontdekking van haar eigen lichaam begint. Door deze innerlijke revolutie ervaart ze vele soorten ontwaken die haar naar nieuwe gebieden brengen, zowel fysiek als metafysisch.

De film gaat ook over drie merkwaardige personages uit evenveel generaties, rollen vertolkt door drie vrouwen zonder enige acteerervaring wat in de film helemaal niet opvalt. Regisseuse Nathalie heeft een verleden in het bewegingstheater en dat is waar ze haar hoofdrolspeelster gevonden heeft. Danseres Wendy Chinchilla Araya vertolkt Clara met een wilde precisie die bewondering afdwingt. Ook Flor María Vargas Chavez in de rol van moeder Fresia en Ana Julia Porras Espinoza in de rol van nichtje María hebben een schitterende prestatie neergezet. Zij werden, net als alle andere acteurs en actrices in de film, geselecteerd via “street casting” of via Facebook.

Vragenronde na vertoning van de film / Preguntas y respuestas después de la proyección de la película.

Niettegenstaande het feit dat aan de in het Filmfestival van Gent gewonnen prijs naast een distributiepremie van 10.000 euro ook een mediacampagne van 12.000 euro verbonden is, werd er nog geen Belgische distributeur voor “Clara Sola” gevonden. De film werd wel al door Costa Rica geselecteerd als de inzending van dit land voor de categorie “Beste Buitenlandstalige Film” voor de Oscars van 2022.

*   *   *   *   *   *   *

En el festival de cine de Gante (que tuvo lugar del 12 al 23 de octubre de 2021), el premio a la mejor música fue entregado a la película “Clara Sola” de la directora costarricense-sueca Nathalie Álvarez Mesén. En un certamen cuyo tema principal es 'el impacto de la música en el cine', este premio es considerado el galardón más importante de este festival, después del "Gran Premio a la Mejor Película". El compositor de la banda sonora es el belga Ruben De Gheselle, proveniente de Gante, quien conoció a la directora en 2017 durante el Festival Internacional de Cine en Berlín, donde ambos fueron premiados en el programa “Berlinale Talents”. La música es interpretada por la Orquesta Sinfónica de Budapest, el cuarteto de cuerdas belga Ma'at y el flautista Tille Van Gastel, de Gante.

La mayoría de las películas del festival se proyectaron en Kinepolis Gante / De meeste films van het festival werden vertoond in Kinepolis Gent

La película es una producción de la compañía sueca “Hobab”, la alemana “Laidak Films”, la estadounidense “Resolve Media”, la costarricense “Pacífica Grey” y la belga “Need Productions”. La postproducción se llevó a cabo en Bélgica, por lo que la directora Álvarez permaneció en este país durante casi un año. Por lo cual, también hubo mucha participación belga en la postproducción; Marie-Hélène Dozo (edición de imagen), Valène Leroy (edición de sonido), Aline Gavroy (mezcla), Olivier Thys (creación de sonido) y Peter Bernaers (diseño de color). Además, entraron en acción el estudio “Benuts” (especializado en efectos especiales) y la productora cinematográfica, “Stempel Be”.

El audio que se escucha en la parte de la película donde se realiza la fiesta de quince años  de María y los rezos, corresponde a las voces de algunos costarricenses que residen en Bélgica; en el sonido también hay una evidencia de la participación costarricense.

Grabación de sonido en Saint-Gilles, Bruselas con costarricenses residentes en Bélgica  / Geluidsopname in Sint-Gillis, Brussel met Costa Ricanen die in België wonen  (foto facilitada por la señora Marianela Fallas / foto geleverd door mevrouw Marianela Fallas)

La directora Nathalie Álvarez Mesén nació el 15 de enero de 1988 en Estocolmo (Suecia) donde se habían conocido sus padres Luis Alberto Álvarez Bonilla, de Uruguay, y Giselle Mesén Méndez de Costa Rica. A los siete años, Nathalie se mudó con sus padres a Costa Rica donde comenzó sus estudios de teatro en el Teatro Giratablas de San José. Después de la escuela secundaria, se mudó a Suecia, donde obtuvo un título BFA (Bachelor of Fine Arts / Licenciatura en Bellas Artes) en actuación de la Academia de Artes Dramáticas de Estocolmo. En Nueva York, completó su MFA (Master of Fine Arts / Maestría en Bellas Artes) en escritura de guiones de la Universidad de Columbia. Después de varios cortometrajes, comenzó a desarrollar aún más su idea para un primer largometraje, que había surgido en 2013 durante un ejercicio escolar. “Clara Sola” fue filmada en el pequeño pueblo de Vara Blanca de Heredia y en Poasito de Alajuela en los primeros meses de 2020, justo antes del estallido de la pandemia.

Preguntas y respuestas después de la proyección de la película / Vragenronde na vertoning van de film  

Nathalie Álvarez Mesén (Foto:Michiel Devijver)

La película cuenta la historia de Clara, una mujer de unos cuarenta años, que vive en un pueblo remoto de Costa Rica y a quien sus vecinos le atribuyen un don religioso con el que puede curar a los enfermos. Ella es víctima de la autoridad y control de su madre, Clara sufrirá una revolución interior para escapar de la opresión religiosa y social que conlleva ese papel de "santa". Ella siempre ha tenido una conexión especial con la naturaleza y afirma que todos los seres humanos y animales tienen un "nombre secreto". La suya es “Sola” que explica inmediatamente el título de la película. Clara prefiere la compañía de una yegua blanca llamada Yuca a la de los humanos, hasta que su sobrina María de casi quince años se hace amiga de Santiago y Clara comienza a redescubrir su propio cuerpo. A través de esta revolución interior, experimenta muchos tipos de despertar que la llevan a nuevos reinos, tanto físicos como metafísicos.

La película también trata sobre tres personajes notables de varias generaciones, roles interpretados por tres mujeres sin ninguna experiencia en la actuación, que no se nota en la película. La directora Nathalie tiene un pasado en el teatro de movimiento y es ahí donde encontró a su actriz principal. La bailarina Wendy Chinchilla Araya interpreta a Clara con una precisión que inspira admiración. Doña Flor María Vargas Chávez, en el papel de la madre Fresia y Ana Julia Porras Espinoza en el papel de la sobrina María, también han tenido una brillante actuación. Ellas, como todos los demás actores y actrices de la película, fueron seleccionados a través de un “street casting” o a través de Facebook.

A pesar del premio obtenido en el Festival de Cine de Gante de 10.000 euros (unos 6.500.000 colones), también se obtuvo una campaña publicitaria de 12.000 euros (unos 7.800.000 colones), aún no se ha encontrado ningún distribuidor belga para “Clara Sola”. 

Ruben De Gheselle recibe el "Premio Georges Delerue" a la mejor música / Ruben De Gheselle ontvangt de “Georges Delerue Award” voor beste muziek (foto:Johannes De Bruycker)

La película fue seleccionada para representar a Costa Rica en la categoría de Mejor Película en Lengua Extranjera" para los Oscar de 2022.

Bronnen/Fuentes:

https://www.filmfestival.be

‘Clara Sola’ team planning 1790s-set gothic drama, Wendy Mitchell, Screendaily

https://www.costaricacinefest.go.cr

https://cineuropa.org

https://womenandhollywood.com, Laura Berger

https://www.la-razon.com/la-revista

De foto’s uit de film werden genomen uit de internationale trailer van Luxbox / Las fotos de la película fueron tomadas del tráiler internacional de Luxbox.

Vista del cráter en tiempos de corona / Kraterzicht in tijden van corona

 

El sacerdote Juan Van Raemdonck es pastor de la iglesia San Ludgerus en Zele (provincia de Flandes Oriental) desde hace varios años. Además de tocar el órgano y el piano, viajar y conocer personas, también escribe libros en su tiempo libre. Ya ha escrito una obra completa, que va desde libros para niños hasta novelas.

(foto : TV Oost)

Cuando todavía era sacerdote de la Iglesia de San Bartolomé en Geraardsbergen, una copia de la imagen de Nuestra Señora de los Ángeles fue donada a su iglesia en 2009, por una delegación de costarricenses-belgas. Desde la primera celebración en honor a esta Nuestra Señora en el 2011, la intención del sacerdote por visitar Costa Rica creció, pero nunca sucedió. Cuando su cuñado organizó un viaje a Centroamérica, el padre Juan aprovechó la oportunidad y se fue a esta región, vía Zaventem con escalas en Madrid y Panamá, llegó a El Salvador a principios de febrero de 2020 y visitaría cuatro países (El Salvador, Honduras, Nicaragua y Costa Rica) en una camioneta durante tres semanas.

Volcán Arenal (Provincia de Alajuela) / De vulkaan Arenal (provincie Alajuela, Costa Rica) (foto : JVR)

Cuando regresó a su casa a principios de marzo 2020, el mundo cambió debido al virus corona y por lo tanto, el sacerdote Juan escribió su octava novela "Vista del cráter" en un mes, en parte basada en sus miles de fotos tomadas y en un extenso programa de viajes que un compañero viajero preparó. Los personajes principales de su novela son Tristán y Kelly quienes hacen el mismo viaje por Centroamérica. Sin embargo, el libro es mucho más que un diario de viaje. También se trata de cuestiones existenciales sobre el sentido de la vida, de las relaciones, de la fidelidad. El personaje principal, Tristán, atraviesa una crisis de la mediana edad y su esposa Kelly le ofrece tiempo para pensar las cosas. La atmósfera con el pequeño grupo de turistas ayuda a Tristán a recuperarse. Algunas experiencias maravillosas en la naturaleza lo impactarán.

Sacerdote Juan frente a la Basílica de Nuestra Señora de los Ángeles en Cartago / Priester Jan voor de Basiliek van Onze Lieve Vrouw van de Engelen te Cartago (foto : JVR)

Una noche, cuando mira hacia el cráter del volcán activo Masaya (ubicado en el departamento del mismo nombre en Nicaragua) y observa los flujos de magma caliente, siente una profunda conexión con la tierra. Se da cuenta de lo pequeños que somos los seres humanos, de lo maravillosa que es la tierra y de lo afortunada que es la humanidad de poder vivir aquí. Los seres humanos somos inquilinos muy limitados de nuestro maravilloso planeta y no propietarios.

Después de que Tristán se ha deslizado desde el volcán Cerro Negro (ubicado en Nicaragua, departamento de León) con una tabla de madera, se da cuenta de que no debes alejar al niño interior, que debes tomarte más tiempo para relajarte, para cosas divertidas. El sacerdote Juan me ha confirmado que sabiamente dejó pasar esta actividad llamada ‘volcano boarding’ (abordaje del volcán).

La madre tortuga laúd o baula que Tristán ha visto en Tamarindo (Provincia de Guanacaste, Costa Rica) sigue avanzando, aunque solo un huevo de cada cien logra sobrevivir. Tristán aprende de esta experiencia que se debe seguir avanzando, sin darse por vencido, incluso si el resultado no es lo que se espera.

El hecho de que las viejas estructuras ruinosas y degradantes como los cárceles, puedan convertirse en un lugar de encuentro esperanzador hace que Tristán tenga esperanzas para el futuro. En su recorrido se encuentra con cuatro cárceles, lugares de miseria que fueron reutilizados, incluído el Museo Nacional y el Museo de los Niños en San José y el Museo Municipal en Cartago.

Museo Nacional de Costa Rica / Nationaal Museum van Costa Rica (foto : JVR)

Museo Penitenciario, San José / Penitentiair Museum, San José (foto : JVR)

El sacerdote Juan estudió teología e historia moderna en Gante y Lovaina y ejerció doce años como educador, seis de los cuales en Geraardsbergen y otros seis años en Gante. Por un parte, su necesidad de educar y por otra transmitir el mensaje de la fe, está implícito en sus libros.

El principal pasatiempo del sacerdote Juan es conocer, visitar y recibir personas. Estos encuentros no siempre tienden que ser largos, conversar después de la Eucaristía puede ser invaluable. Esto es de gran ayuda para escribir en sus novelas sobre la esencia, la preocupación, el trasfondo y mucho más. De esta manera las figuras se crean en experiencias realistas de cada día, como ciertamente es el caso de Tristán y Kelly, los personajes principales de "Vista del cráter".

El libro invita a todos a experimentar el viaje por Centroamérica y conocer a los protagonistas de la novela, en su búsqueda del sentido de la vida. La sombra oscura del nuevo coronavirus está cambiando sus vidas y la de miles de millones de personas. ¿Está el mundo, como Tristán, atravesando una crisis de la mediana edad después de la cual todo cambia? Las respuestas a estas y muchas otras preguntas se pueden encontrar en este libro altamente recomendado.

La novela se puede adquirir a través de Amazon, tanto en forma impresa como para lector electrónico, en neerlandés y en traducción al español e inglés.

Más información sobre el libro y la obra del sacerdote Juan Van Raemdonck en su sitio web: www.janvanraemdonck.com.

 

Priester Jan Van Raemdonck is reeds verscheidene jaren pastoor van de Sint-Ludgeruskerk in Zele (provincie Oost-Vlaanderen). Naast orgel en piano spelen, reizen en mensen ontmoeten houdt hij zich in zijn vrije tijd ook bezig met het schrijven van boeken. Ondertussen heeft hij al een heel oeuvre bij elkaar geschreven, gaande van kinderboeken tot romans.

(foto : TV Oost)

Toen hij nog priester was van de Sint-Bartholomeuskerk te Geraardsbergen werd aan zijn kerk in 2009 een kopie geschonken van het beeldje van Onze Lieve Vrouw der Engelen door een delegatie van Belgische Costa Ricanen. Sinds de eerste viering ter  ere van deze Onze Lieve Vrouw in 2011 groeide bij priester Jan het verlangen Costa Rica te bezoeken maar het kwam er nooit van.  Toen zijn schoonbroer een reis naar Centraal-Amerika organiseerde, nam priester Jan de gelegenheid te baat en trok hij naar deze regio. Via Zaventem en tussenstops in Madrid en Panama kwam hij begin februari 2020 in El Salvador aan en zou hij drie weken lang met een busje vier landen doorkruisen (El Salvador, Honduras, Nicaragua en Costa Rica).

Priester Jan voor het beeld van Onze Lieve Vrouw van de Engelen / Sacerdote Jan frente al imagen de Nuestra Señora de los Ángeles (foto : JVR)

Bij zijn thuiskomst, begin maart, ging de wereld in lockdown door het corona virus en schreef priester Jan zijn achtste roman “Kraterzicht” in een maand tijd, mede op basis van zijn duizenden genomen foto’s en een uitgebreid reisprogramma dat een medereiziger voordien had opgesteld.  Hij laat de hoofdpersonages van zijn roman, Tristan en Kelly, dezelfde reis door Centraal-Amerika maken. Het boek is echter veel meer dan een reisverslag. Het gaat ook over existentiële vragen over de zin van het leven, van relaties, van trouw. Het hoofdpersonage Tristan bevindt zich in een midlifecrisis en krijgt van zijn vrouw Kelly de tijd aangeboden om alles rustig te overdenken. De sfeer in het kleine reisgezelschap helpt Tristan om er bovenop te komen. Enkele schitterende natuurervaringen schudden hem dooreen.

De vulkaan Arenal (provincie Alajuela, Costa Rica) / Volcán Arenal (Provincia de Alajuela) (foto : JVR)

Als hij op een avond in de krater van de actieve vulkaan Masaya (gelegen in het gelijknamige departement in Nicaragua) kijkt en de hete magmastromen observeert, voelt hij een diepe verbondenheid met de aarde. Hij beseft hoe klein de mens is, hoe geweldig de aarde is en hoeveel geluk de mensheid heeft om hier te mogen leven. Mensen zijn heel beperkte huurders van onze wonderbaarlijke planeet en geen eigenaars.

Nadat Tristan met een houten plank van de vulkaan Cerro Negro (gelegen in Nicaragua, departement León) naar beneden is gegleden, beseft hij dat je het kind in jezelf niet mag wegduwen, dat je meer tijd moet nemen voor ontspanning, voor leuke dingen. Priester Jan heeft me bevestigd dat hij deze activiteit, vulkaan boarden genoemd, wijselijk aan zich heeft laten voorbijgaan. 

De moeder lederschildpad die Tristan in Tamarindo (provincie Guanacaste, Costa Rica) heeft gezien  doet gestaag verder, ook al komt er maar één ei van de honderd in haar nest uit. Tristan leert hieruit dat men gestadig voort moet doen, niet mag opgeven, ook al is het resultaat wat mager.

Dat oude aftandse en mensonterende structuren kunnen omgebogen worden tot een hoopvolle ontmoetingsplaats stemt Tristan hoopvol voor de toekomst. Op zijn rondreis kwam hij vier gevangenissen tegen, plaatsen van ellende waaraan een andere bestemming gegeven werd waaronder het Museo Nacional en het Museo de los Niños in San José en het Museo Municipal in Cartago.

Kindermuseum, San José / Museo de los Niños, San José (foto : JVR)

Priester Jan studeerde theologie en moderne geschiedenis te Gent en Leuven en stond twaalf jaar in het onderwijs, waarvan zes jaar te Geraardsbergen en zes jaar te Gent. Daarom komt geloof uiteraard ook in deze roman voor en is er, zoals in al zijn romans, een boodschap in gestopt.

De voornaamste hobby van priester Jan is mensen ontmoeten, mensen bezoeken, mensen ontvangen. Deze ontmoetingen hoeven niet altijd lang te zijn. Een praatje slaan na de eucharistie kan van onschatbare waarde zijn. Dat is een grote hulp om in zijn romans te schrijven over de essentie, de bekommernis, de achtergrond en zo veel meer van mensen. Zo komen de figuren tot stand in realistische belevenissen van elke dag wat ook zeker het geval is met Tristan en Kelly, de hoofdpersonen van “Kraterzicht”. 

Het boek nodigt iedereen uit de reis naar Centraal-Amerika mee te maken en de hoofdfiguren van de roman te leren kennen in hun zoektocht naar de zin van het leven. De donkere schaduw van het nieuwe coronavirus verandert hun leven en ook dat van miljarden mensen. Ondergaat de wereld, net als Tristan, een midlife crisis waarna alles anders wordt ? Het antwoord op deze, en vele andere vragen, kan je vinden in dit, zeker aan te raden, boek.

(foto : Driestroom)

De roman wordt gepubliceerd via Amazon, zowel in gedrukte vorm als voor e-reader, in het Nederlands en in Spaanse en Engelse vertaling.

Meer informatie over het boek en het werk van priester Jan Van Raemdonck op zijn website : www.janvanraemdonck.com.

 

Bronnen/Fuentes:

Pastoor heeft het in nieuwe roman over corona, redactie Driestroom, 10/11/2020

Mailcorrespondentie met priester Jan, correspondencia por correo electrónico con el sacerdote Juan 16/10/2021