De witte dood / La muerte blanca

 (la versión en espagnol está debajo de la versión en néerlandes)

Op 24 maart is het ‘Wereld Tuberculose Dag” omdat op deze dag, 142 jaar geleden, de Duitse wetenschapper Robert Koch de bacterie ontdekte die tuberculose veroorzaakte. De dodelijke infectieziekte TBC wordt in de volksmond ook tering genoemd en wordt van mens tot mens overgedragen via luchtdruppels. De ziekte is snel te herkennen, onder andere aan de erg bleke huid van de patiënt, vandaar haar bijnaam “de witte dood”. Andere symptomen zijn het ophoesten van slijm en bloed, koorts, zweten en gewichtsverlies. 

Tot de late negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw behoorde tuberculose tot één van de voornaamste doodsoorzaken in Europa. Enkele Costa Ricanen, die in de eerste helft van de twintigste eeuw in het oude continent kwamen studeren, werden eveneens door deze vreselijke ziekte getroffen.

José Francisco Rodrigo Mata Alfaro werd geboren in Cartago op 12 mei 1909 in het gezin van Guillermo Mata Oreamuno, een advocaat, en van Maria Alfaro Vargas.

Rodrigo Mata Alfaro (foto : La Prensa Libre)

Rodrigo was een jongeman met uitzonderlijke kwaliteiten. Hij was één van de beste studenten op het lyceum van Costa Rica en werd door de leraars beschouwd als een modelstudent. Zodoende besloot het constitutionele congres van Costa Rica aan hem een buitengewone studiebeurs toe te kennen om burgerlijk ingenieur (specialiteit bruggen, wegen en elektriciteit) te gaan studeren aan een Europese universiteit. Er werd een bedrag toegezegd van zestig dollar per maand plus honderd dollar per jaar voor het collegegeld. Uitgerekend naar vandaag zouden dit bedragen vertegenwoordigen van ongeveer EUR 300 (CRC 167.000) en EUR 500 (CRC 278.000) .    

Op 24 juni 1927 trok de jonge Rodrigo naar Europa om zijn universitaire studies aan te vatten aan de Rijksuniversiteit Gent maar zijn droom zou weldra veranderen in een nachtmerrie toen hij werd besmet met de TBC bacterie die zijn lichaam snel zou ondermijnen.

Zijn ouders in Costa Rica kregen het nieuws te horen van de ernst van de situatie en haastten zich om in te schepen naar België naar hun zieke zoon. In die tijd duurde dergelijke reis nog meer dan 15 dagen en zodoende kwam de familie te laat en ontving ze het noodlottige nieuws midden op de Atlantische Oceaan.   

Rodrigo overleed in de Rode Kruis kliniek te Elsene (Brussel), op 9 maart 1929 (95 jaar geleden) omringd door een veertigtal Costa Ricanen, studenten aan de Vrije Universiteit Brussel die hem allemaal als hun broer beschouwden. Het was dezelfde Costa Ricaanse kolonie die het lichaam van Rodrigo later zou vergezellen van Brussel naar Antwerpen voor de uiteindelijke repatriëring  naar Costa Rica met het schip “Simon Bolivar” van de Koninklijke Nederlandse Stoomboot Maatschappij.

Kliniek van het Rode Kruis/ Clínica de la Cruz Roja (foto : collectie/recopilación Banco Dexia Bank)

Op 27 mei 1929 vond in de “Iglesia Metropolitana” in San José een religieuze dienst plaats in aanwezigheid van duizenden mensen, niet alleen tijdens de begrafenis mis maar eveneens in de optocht naar de algemene begraafplaats. 

De directeur van het Lyceum van Costa Rica en een voormalige klasgenoot spraken een prachtige begrafenisrede uit, evenals Guillermo Aguilar Machado, afgestudeerd aan het Muziek Conservatorium te Brussel, die de Costa Ricaanse kolonie in België vertegenwoordigde.  

Een andere beursstudent van het Lyceum van Costa Rica was Jaime de los Angeles Castro Montero. Hij werd geboren op 6 mei 1901 in San José, als derde van in totaal 5 kinderen, in het gezin van Manuel Dolores Castro Umaña, een vakman, en van Everilda Montero Rojas. De familie was woonachtig in de wijk “Paso de la Vaca” (district “La Merced”, kanton San José). Jaime vertrok in 1923 naar Europa om aan de Universiteit van Parijs (Sorbonne) zijn studies aan te vatten. 

In 1929 werd Jaime besmet met de TBC bacterie en belandde hij, na een verblijf in het “Hospital Laennec” te Parijs, in het sanatorium Grancher in Cambo-les-Bains in het Franse Baskenland. Uiteindelijk zou de ziekte hem fataal worden en overleed hij in Parijs op 17 april 1930, twee maanden voordat hij in normale omstandigheden zou afgestudeerd zijn als dokter.

Sanatorium/Sanatorio Grancher in/en Cambo-les-Bains (foto : website/sitio web https://www.delcampe.net)

Een derde slachtoffer van tuberculose onder de Costa Ricaanse studenten in Europa was José Maria Antonio Gonzalez Zamora. Hij werd geboren in Santo Domingo (provincie Heredia) op 13 december 1909 in het gezin van Eloy Gonzalez Barquero, een landbouwer, en van Delfina Zamora Rodriguez.

In december 1927 vertrok hij naar Europa om zijn studies medicijnen aan te vatten. Het is niet geweten aan welke Universiteit hij deze studies begon want zowel in de Katholieke Universiteit Leuven als in de Vrije Universiteit Brussel zijn er geen inschrijvingsfiches op zijn naam terug te vinden. Hoogst waarschijnlijk waren er concrete plannen om deze aan de VUB aan te vatten. Wat wel vaststaat is dat José, na een verblijf in het sanatorium “Ter Nood” in Overijse (provincie Vlaams Brabant), overleed op 19 juli 1929 in het Sint-Elisabeth Ziekenhuis te Ukkel (Brussel) ten gevolge van tuberculose. Hij werd eveneens gerepatrieerd naar Costa Rica en werd begraven in Barva (provincie Heredia).

Sanatorium/Sanatorio Ter Nood in/en Overijse (foto : website/sitio web https://www.delcampe.net)

Tuberculose is zeker nog geen verleden tijd en blijft, na COVID-19, de meest voorkomende infectieziekte wereldwijd waar deze ziekte, volgens een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), in 2022 bij 10,6 miljoen mensen werd vastgesteld. De Costa Ricaanse gezondheidsautoriteiten meldden in 2022 in totaal 375 gevallen van tuberculose. In België raken, volgens “Damiaanactie”, elk jaar  tussen de 800 en 1000 mensen besmet. Voortdurende waakzaamheid blijft aldus vereist.

 

Liceo de Costa Rica/Lyceum van Costa Rica (foto : Manuel Gómez Miralles, álbum Costa Rica América Central 1922, créditos FORCOS CR)

El 24 de marzo es el Día Mundial de la Tuberculosis porque ese día, hace 142 años, el científico alemán Robert Koch descubrió la bacteria que causaba la tuberculosis. La mortal enfermedad infecciosa también llamada popularmente tisis que se transmitía de persona a persona a través de gotitas respiratorias. La enfermedad se reconoce rápidamente por la piel muy pálida del paciente y de ahí su apodo “la muerte blanca”. Otros síntomas incluyen: tos con moco y sangre, fiebre, sudoración y pérdida de peso.

Hasta finales del siglo XIX y principios del XX, la tuberculosis fue una de las principales causas de muerte en Europa. Algunos costarricenses, que llegaron a estudiar al viejo continente en la primera mitad del siglo XX, también fueron golpeados por esta terrible enfermedad.

José Francisco Rodrigo Mata Alfaro nació en Cartago el 12 de mayo de 1909, hijo de don Guillermo Mata Oreamuno, abogado, y doña María Alfaro Vargas.

Rodrigo era un joven con cualidades excepcionales. Fue uno de los mejores alumnos del Liceo de Costa Rica y fue considerado un alumno modelo por sus profesores. Fue así que el Congreso Constitucional de Costa Rica decidió otorgarle una beca extraordinaria para estudiar ingeniería civil con especialización en puentes, caminos y electricidad, en una universidad europea. Se le ofreció una cantidad de sesenta dólares al mes más cien dólares al año para la matrícula, calculados hoy, representarían aproximadamente 300 euros (167.000 CRC) y 500 euros (278.000 CRC).

El 24 de junio de 1927, el joven Rodrigo viajó a Europa para comenzar sus estudios universitarios en la Universidad de Gante, pero su sueño pronto se convertiría en una pesadilla cuando se infectó con la bacteria de la tuberculosis que rápidamente minaría su organismo.

Sus padres en Costa Rica supieron la noticia de la gravedad de la situación y se apresuraron a embarcar rumbo a Bélgica para ver a su hijo enfermo. En aquel momento, el viaje duraba más de 15 días, por lo que la familia llegó demasiado tarde y recibió la fatídica noticia en medio del océano atlántico.

Rodrigo falleció en la clínica de la Cruz Roja de Ixelles (Bruselas), el 9 de marzo de 1929 (hace 95 años) rodeado de unos cuarenta costarricenses, estudiantes de la Universidad Libre de Bruselas, que lo consideraban su hermano. Fue la misma colonia costarricense quienes luego acompañarían el cuerpo de Rodrigo desde Bruselas a Amberes, para su eventual repatriación a Costa Rica en el barco “Simón Bolívar”, de la Compañía Real Holandesa de Vapores.

El barco/het schip  “Simon Bolivar” (foto : collectie/recopilación R.G. (Rob) Martens)

El 27 de mayo de 1929 se llevó a cabo un servicio religioso en la “Iglesia Metropolitana” de San José, ante la presencia de miles de personas, quienes lo acompañaron no solo en la misa sino también en el cementerio general.

El director del Liceo de Costa Rica y un excompañero pronunció un hermoso discurso, al igual que Guillermo Aguilar Machado, egresado del Conservatorio de Música de Bruselas, quien representó a la colonia costarricense en Bélgica.

Otro estudiante becado del Liceo de Costa Rica fue Jaime de los Ángeles Castro Montero. Nació el 6 de mayo de 1901 en San José, fue el tercero de 5 hijos, de la familia de don Manuel Dolores Castro Umaña, artesano, y doña Everilda Montero Rojas. La familia vivió en el barrio “Paso de la Vaca” (distrito de La Merced, cantón San José). Jaime viajó a Europa en 1923 para iniciar sus estudios en la Universidad de París (La Sorbona).

Universidad de París/Universiteit van Parijs  (foto : website/sitio web https://www.delcampe.net)

En 1929, Jaime contrajo la bacteria de la tuberculosis y, tras una estancia en el “Hospital Laennec” de París, acabó en el sanatorio Grancher de Cambo-les-Bains, en el País Vasco francés. Al final, la enfermedad resultó fatal y falleció en París el 17 de abril de 1930, dos meses antes de su graduación como médico.

Una tercera víctima de la tuberculosis entre los estudiantes costarricenses en Europa fue José María Antonio González Zamora, nacido en Santo Domingo (provincia de Heredia) el 13 de diciembre de 1909 en la familia de don Eloy González Barquero, agricultor, y doña Delfina Zamora Rodríguez.

En diciembre de 1927 partió hacia Europa para iniciar sus estudios de medicina. No se sabe en qué universidad inició estos estudios porque no existen documentos de inscripción a su nombre ni en la Universidad Católica de Lovaina (UCL) ni en la Universidad Libre de Bruselas (ULB). Lo más probable es que existía un plan concretos de iniciar sus estudios en la ULB. Lo cierto es que José, tras una estancia en el sanatorio “Ter Nood” de Overijse (provincia de Brabante Flamenco), falleció el 19 de julio de 1929 en el Hospital Santa Isabel de Uccle (Bruselas) a consecuencia de la tuberculosis. También fue repatriado a Costa Rica y enterrado en Barva de  Heredia.

Ciertamente, la tuberculosis no es cosa del pasado y sigue siendo, después de la COVID-19, la enfermedad infecciosa más común en todo el mundo, donde, según un informe de la Organización Mundial de la Salud (OMS), esta enfermedad fue diagnosticada en 10,6 millones de personas en 2022. Las autoridades sanitarias costarricenses reportaron un total de 375 casos de tuberculosis en 2022. En Bélgica, según la organización de San Damián “Damiaanactie”, entre 800 y 1.000 personas se infectan cada año. Por tanto, sigue siendo necesaria una vigilancia constante.

 

Bronnen/Fuentes :

Bequistas Fallecidos, Archivo Nacional de Costa Rica / Overleden beursstudenten, Nationaal Archief van Costa Rica

Tuberculosis, S.O.S. Amberes / Tuberculose, S.O.S. Antwerpen, 24/03/2021

Memoria de la Secretaria de Educación Pública / Verslag van de minister van Openbaar Onderwijs, Luis Dobles Segreda, 1927

Una generación única de profesionales ticos, formado en Bélgica / Een unieke generatie Costa Ricaanse professionals, opgeleid in België, Victor Valembois

Banco Nacional de Bélgica, informe 1927 / Nationale Bank van België, verslag 1927

Artículos del periódico / Krantenartikels uit : Diario del Comercio, Diario de Costa Rica, La Tribuna, La Prensa Libre, Le Soir, Het Handelsblad

https://www.familysearch.org

TSE,Tribunal Supremo de Elecciones de Costa Rica / Hooggerechtshof voor verkiezingen van Costa Rica

Yvonne Clays Spoelders, una dama para nunca olvidar / Yvonne Clays Spoelders, een dame om nooit te vergeten

El próximo domingo 11 de febrero se cumplirán exactamente 30 años que la señora Yvonne Clays Spoelders, primera dama de Costa Rica durante el gobierno del presidente Rafael Ángel Calderón Guardia (1940-1944), falleció a consecuencia de un derrame cerebral. Fue ingresada en el hospital que lleva el nombre de su exmarido aproximadamente un mes antes por un problema en los riñones que poco a poco se fue complicando. Allí permaneció todo el tiempo en una sala común sin que la dirección médica del hospital supiera que la señora Clays (87 años) había sido la primera dama. Sin embargo, se hizo una referencia a esto al pie de su cama (número 15). Uno de los médicos incluso se preguntó sorprendido si Caldérón Guardia se había casado dos veces. 

Al final, la señora Clays murió en relativa pobreza, abandonada, en la más absoluta oscuridad, poco después de que se celebrara con toda la pompa y ceremonia el 50 aniversario de la promulgación de las Leyes Sociales, las reformas sociales que ella había ayudado a crear. El entonces presidente, Rafael Ángel Calderón Fournier (hijo de su exmarido) le concedió un lugar de descanso final en el cementerio de Montesacro, Curridabat, San José, digno de una gran dama.

La vida de la señora Yvonne se puede dividir en cuatro capítulos (algunos incluso los comparan con las cuatro estaciones):

En primer lugar, sus años de infancia con la muerte de su madre, cuando tenía menos de un año de vida. El estallido de la Primera Guerra Mundial provocó la muerte de su único hermano,  y una vida por más de cuatro años en Inglaterra. Pero lo negativo también tiene algo positivo porque la señora Yvonne recibió una esmerada formación por parte de las Ursulinas francesas, lo que hizo que además del idioma francés también hablara inglés de “Oxford”, algo que beneficiaría a Costa Rica años después.

Luego conoció al futuro presidente Rafael Ángel Calderón Guardia, que acababa de graduarse como médico en la Universidad Libre de Bruselas. A pesar de las muchas diferencias culturales y educativas, la señora Yvonne compartía con él un profundo sentimiento social. Muy enamorada, contra el consejo de su padre, se casó con don Rafael en 1927, abandonó sus estudios en el Instituto de las Ursulinas de Nuestra Señora de Waver (cerca de Malinas) y se fue a Costa Rica con su marido llena de ilusiones y con un gran sentido de la aventura.

El tercer capítulo trata sobre la vida cotidiana con sus suegros en otro continente y la presidencia de Rafael Calderón con una administración difícil, en medio de la tormenta de la Segunda Guerra Mundial. Sin embargo, doña Yvonne, como primera dama, pudo lograr mucho, no sólo en los ámbitos de la cultura, la educación y la salud, sino también en el ámbito social, diplomático y de la política exterior. El fin de la presidencia de Rafael Calderón en 1944 significó también el fin del tormentoso matrimonio que duró 17 años. A pesar de una profunda afinidad con muchos ideales, las profundas diferencias culturales y personales, eran demasiado grandes.

El último capítulo es el más largo y el más trágico. Gran parte de la herencia de su difunto padre llegó a Costa Rica y se utilizó en la campaña de la Reforma Social, así como en la compra de dos casas de habitación. Años más tarde, tras la guerra civil de 1948, todos sus bienes fueron despojados ilegalmente en juicios celebrados ante tribunales que siguen avergonzando hoy a sus creadores.

Estos llamados tribunales de integridad se establecieron oficialmente para investigar “presuntos abusos” cometidos por los exfuncionarios más destacados entre los años 1940 y 1948. En la práctica, estos tribunales proporcionaron un marco favorable para desatar todo tipo de odio, venganza y persecución política.

La señora Yvonne en particular fue tratada muy severamente por estos tribunales, simplemente por ser mujer, extranjera y exesposa del Presidente Calderón Guardia. La mayoría de la herencia de su padre se destinó a la lucha por recuperar sus bienes, una batalla desigual que ella nunca ganaría. Se difundió todo tipo de mentiras y la opinión pública se volvió contra ella.

Sus premuras económicas facultó que tuviera años de muchas penurias y sufrimientos. Se convirtió en una lucha por la supervivencia mediante la venta de sus joyas y dulces caseros. Afortunadamente contó con el apoyo de amigos y simpatizantes. A finales de la década de 1970, el presidente Daniel Oduber Quirós, logró asegurar una pequeña pensión para la señora Yvonne. Sin embargo, los años de precariedad habían minado gravemente su salud, lo que la llevó a una vida aislada.

La gran injusticia que se le cometió a la señora Yvonne Clays Spoelders ya no se puede corregir. Lo que todavía podemos hacer es seguir recordándola y nunca olvidar su legado para Costa Rica.

Puedes leer más sobre la señora Yvonne Clays en este blog en el artículo del día 7 de febrero de 2019.

 

Volgende zondag (11 februari) is het precies 30 jaar geleden dat mevrouw Yvonne Clays Spoelders, first lady van Costa Rica tijdens de regering van president Rafael Ángel Calderón Guardia (1940-1944) overleed ten gevolge van een beroerte. Ze werd ongeveer een maand daarvoor opgenomen in het ziekenhuis genoemd naar haar ex-echtgenoot, vanwege een nieraandoening, die geleidelijk ingewikkelder werd. Ze verbleef daar de ganse tijd in een gemeenschappelijke ruimte zonder dat de medische leiding van het ziekenhuis wist dat mevrouw Clays (87 jaar oud)  ooit first lady was geweest. Nochtans werd er aan het voeteneinde van haar bed (nummer 15) hiernaar verwezen. Eén van de dokters vroeg zich zelfs verbaasd af of Caldérón Guardia dan twee keer getrouwd was geweest.

Uiteindelijk overleed mevrouw Clays in relatieve armoede, in de steek gelaten, in de grootste vergetelheid, kort nadat de 50^e verjaardag van de afkondiging van de sociale wetten met alle pracht en praal werd gevierd, sociale hervormingen die ze mee had helpen creëren. De toenmalige president, Rafael Ángel Calderón Fournier (zoon van haar ex-echtgenoot) gunde haar een laatste rustplaats op de begraafplaats van Montesacro, Curridabat, San José, een grote dame waardig.  

Het leven van mevrouw Yvonne kan opgedeeld worden in een viertal hoofdstukken (sommigen vergelijken ze zelfs met de vier seizoenen) :

Ten eerste haar jeugdjaren met het overlijden van haar moeder, nog geen jaar na de geboorte. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog met de dood van haar enige broer tot gevolg en met een leven van meer dan vier jaar in Engeland. Maar elk negatiefs heeft ook iets positiefs want mevrouw Yvonne kreeg daar een zorgvuldige opleiding  bij de Franse Ursulinen waardoor zij naast Frans ook “Oxford” Engels sprak, iets wat jaren later ten goede van Costa Rica zou komen.

Vervolgens haar kennismaking met toekomstig president Rafael Ángel Calderón Guardia, net afgestuurd als dokter aan de Vrije Universiteit te Brussel. Ondanks de vele verschillen in cultuur en opleiding deelde mevrouw Yvonne een diep sociaal gevoel met hem. Verliefd, zoals ze tot het einde van haar dagen zou blijven, en ook tegen het advies van haar vader in, huwde ze in 1927 met Rafael, stopte haar studies in het Ursulinen Instituut in Onze-Lieve-Vrouw-Waver (dichtbij Mechelen) en trok ze vol illusies en veel zin voor avontuur met haar echtgenoot naar Costa Rica. 

Het derde hoofdstuk betreft het dagelijkse leven bij haar schoonouders in een ander continent en het presidentschap van Rafael Calderón met een moeilijk bestuur, midden in de storm van de Tweede Wereldoorlog. Toch kon mevrouw Yvonne, als first lady, heel wat verwezenlijken, niet alleen op het gebied van cultuur, educatie en gezondheid, maar ook sociaal, diplomatiek en op het vlak van buitenlands beleid.  Het einde van het presidentschap van Rafael Calderón in 1944 betekende ook meteen het einde van het stormachtig huwelijk dat 17 jaar duurde. Ondanks een diepe affiniteit met vele idealen waren de diepe culturele en persoonlijke verschillen te groot.

Het laatste hoofdstuk is meteen het langste en het meest tragische. Een groot deel van de erfenis van haar overleden vader kwam naar Costa Rica en werd gebruikt in de campagne van de sociale hervormingen alsmede in de aankoop van twee huizen. Jaren later, na de burgeroorlog van 1948, werden al haar bezittingen op illegale wijze ontnomen door processen gehouden door rechtbanken die hun scheppers vandaag nog steeds in verlegenheid brengen.  

Deze zo gehete integriteitsrechtbanken werden opgericht, officieel om vermoedelijk misbruik te onderzoeken bij de meeste prominente ex-functionarissen uit de jaren 1940 tot 1948. In de praktijk vormden deze rechtbanken een gunstig kader om allerlei soorten haat, wraak en politieke vervolging te ontketenen.

Vooral mevrouw Yvonne werd door deze rechtbanken heel zwaar aangepakt, louter en alleen maar omdat ze een vrouw, een buitenlandse en de ex-echtgenote was van president Calderón Guardia. Het overgrote deel van de erfenis van haar vader ging naar de strijd om haar bezittingen terug te winnen, een ongelijke strijd die ze nooit zou winnen. Door het verspreiden van allerlei leugens keerde ook de publieke opinie zich tegen haar.

Zonder spaarcenten begonnen de jaren van vele ontberingen en lijden. Het werd een strijd om te  overleven door het verpanden van juwelen, de verkoop van zelfgebakken zoetwaren, de steun van vrienden en sympathisanten. Eind de jaren ’70 kon president Daniel Oduber Quirós bewerkstelligen een klein pensioen aan mevrouw Yvonne toe te kennen. De jaren van ellende hadden echter haar gezondheid danig ondermijnd met een teruggetrokken bestaan tot gevolg.

Het grote onrecht dat mevrouw Yvonne Clays Spoelders werd aangedaan, kan niet meer goedgemaakt worden. Wat we wel nog kunnen, is haar blijven herinneren en nooit vergeten wat ze allemaal voor Costa Rica heeft betekend.

Meer over mevrouw Yvonne Clays kan men lezen op deze blog in het artikel van 7 februari 2019.

Fotos : Archivo Nacional de Costa Rica / Foto's : Nationaal Archief van Costa Rica

Bronnen/Fuentes:

La trágica historia de una Dama, Victor Valembois, La Nacion, 03-03-1996 

Yvonne Clays: entre el rescate y el desagravio para una primera dama tica y belga, Víctor Valembois (Revista Nacional de Cultura, 1997)

Bambalinas electoreras, La República, 28-01-1994

Los tribunales que avergüenzan, Freddy Pacheco, La República, 08-02-1990

Murió exprimera dama - La República, 12-02-1994

Agradecimiento Tico - La República, 26-02-1994 

Sergio Over De Grens / Sergio sobre la frontera

 

Vorige dinsdag is op de Vlaamse commerciële televisiezender VTM het tweede seizoen van start gegaan van ‘Sergio Over De Grens’. De Sergio in de titel van het programma verwijst naar de in Nederland geboren chef-kok Sergio Herman die al vele jaren in België woont en in binnen- en buitenland intussen heel wat restaurants heeft geopend.  

In ‘Sergio Over De Grens’ legt Sergio samen met zijn gasten een culinaire expeditie af in tot de verbeelding sprekende locaties. Hij schotelt hen een overvloed aan lokale lekkernijen, bijzondere smaken en eeuwenoude tradities voor. Tussen het reizen en proeven door praten zijn gasten over verleden en toekomst, geluk en verdriet, over angsten en dromen.

Met de Vlaamse acteur met Italiaanse roots Matteo Simoni reist Sergio naar Costa Rica waar ze samen de jungle intrekken en tussen de bomen klauteren. Ze varen met een bootje tussen de krokodillen om uit de mangroven ‘pianga’s’ (een zeevrucht) te plukken. Ze staan daarvoor van kop tot teen in het slijk.  “Hoe is het mogelijk dat zo’n ‘pianga’ tussen al die takken zit?” vraagt Sergio zich af. “Dan klik je dat schelpje open, er is geen spatje slijk in te vinden, en het is nog lekker ook. Het smaakt wat zoeter dan onze schelpen en heeft een heel andere textuur”.  

 

Voor Sergio was Costa Rica de mooiste bestemming tot nog toe. “De natuur is er magnifiek en overal waar je keek, leek het een sprookje” zegt hij. 

Voor Matteo Simoni was het niet de eerste keer dat hij naar Costa Rica trok want het strand van Santa Teresa (provincie Puntarenas) is zijn favoriete plek om te gaan surfen.

Deze aflevering, die een jaar geleden werd opgenomen, kan je bekijken op VTM, dinsdag 23 januari om 20u40.

Sergio & Matteo

  

El pasado martes arrancó la segunda temporada del programa 'Sergio sobre la frontera’ en el canal de televisión flamenco VTM. El título del programa se refiere al chef de origen holandés Sergio Herman, quien reside en Bélgica desde hace muchos años y cuenta con numerosos restaurantes en Bélgica y en el extranjero.

En el programa, Sergio y sus invitados se embarcan en una expedición culinaria en diferentes lugares. Donde se sirven diferentes delicias locales, con sabores especiales y tradiciones milenarias. Entre viajes y degustaciones, sus invitados hablan de pasado y futuro, felicidad ,tristeza, miedos y sueños.

Sergio viajó a Costa Rica con el actor flamenco de raíces italianas, Matteo Simoni, ambos se adentran en la selva y suben a los árboles, navegan en un barco entre cocodrilos para recoger piangas (un marisco) de los manglares. Se llenan de barro de pies a cabeza. “¿Cómo es posible que una pianga así esté entre todas esas ramas?” , se pregunta Sergio.“Luego hacen clic para abrir ese caparazón, que no tiene ni una mota de barro y es muy sabroso. Sabe un poco más dulce que nuestras conchas y tiene una textura completamente diferente”, mencionan en el programa.

Para Sergio, Costa Rica era el destino más hermoso hasta el momento; "la naturaleza es magnífica y dondequiera que se mire parece un cuento de hadas".

Para Matteo Simoni no es la primera vez que visita Costa Rica ya que la playa de Santa Teresa (provincia de Puntarenas) es su lugar favorito para practicar surf.

Puedes ver este episodio, que fue grabado hace un año, en VTM, el martes 23 de enero a las 20:40.

 

Bronnen/Fuentes :

Matteo Simoni gaat met Sergio Herman op culinaire reis naar Costa Rica, Het Belang van Limburg, 13-01-2023

Sergio Herman en Matteo Simoni ontdekken jungle van Costa Rica, Het Laatste Nieuws, 13-01-2023

Sergio Herman trekt weer ‘Over de grens’ met bekende gezichten, Het Nieuwsblad, 26-12-2023 en 09-01-2024

 

Foto’s : Instagrampagina / Fotos : Pagina Instagram Matteo Simoni

Fisioterapeuta belga escribe un libro sobre un ciclista de ciclocross costarricense / Belgische kinesitherapeut schreef een boek over Costa Ricaanse veldrijder

 

El señor Román Van Strubarq (actualmente 37 años) obtuvo en 2009 una Maestría en Ciencias de la Comunicación de la KUL (Universidad Católica de Lovaina) y cinco años después una Maestría en Fisioterapia y Ciencias de la Rehabilitación por la misma Universidad. Desde el año 2020 vive en Keerbergen (provincia de Brabante Flamenco), donde abrió la consulta de fisioterapia y osteopatía Maximus junto con su esposa. Como con esta práctica animaba a la gente a hacer ejercicio y practicar deportes y quería dar un buen ejemplo, un año después fundó el club ciclista “Maximus Cycling Team Keerbergen”.

Como la mayoría de los entusiastas del ciclismo, Román conoció al ciclista costarricense de ciclocross Felipe Nystrom Spencer por primera vez durante la Copa del Mundo de ciclocross en Namur el 19 de diciembre de 2021. Durante el reportaje televisivo en vivo, se habló brevemente de un corredor de ciclocross de Costa Rica que corrió en la última posición e interactuó con el público de una manera brillante y generó entusiasmo y diversión para la gente a lo largo del recorrido.

Felipe disputó su primer ciclocross europeo de esta temporada en Amberes el pasado 23 de diciembre / Zijn eerste Europese veldrit van dit seizoen betwistte Felipe in Antwerpen op 23 december laatstleden  

De alguna manera la imagen del costarricense se quedó en Román y esa misma noche comenzó a buscar información sobre él en Internet y descubrió su difícil historia. Como Román también es un “periodista independiente” y está buscando historias inspiradoras, quería dar a conocer la historia de Felipe Timoteo Nystrom Spencer al público más ampliamente.  Según Román: “La moraleja de su historia es muy hermosa”, “No importa lo difícil que lo haya pasado, siempre hay un camino que lleva a tus sueños”.

El resultado es un libro de más de cien páginas titulado “Chasing Lines” (persiguiendo líneas). El título hace referencia a tres periodos de la vida del ciclista de ciclocross. El primero se refiere a una infancia difícil, sufriendo bulling en la escuela, violencia física por parte de un padrastro borracho y abuso sexual. Para no perder la esperanza, el joven Felipe persigue continuamente líneas de meta imaginarias.

El segundo período comienza a los diecinueve años con el paso a los estudios superiores en los que, a través de un círculo no muy bueno de amigos, entra en contacto con las drogas. Debido a sus graves adicciones, pierde su trabajo y acumula deudas quedándose sin hogar. Durante este período sobrevivió a siete intentos de suicidio. Tras el último, Felipe decide cambiar su vida de forma decisiva.

Se traslada a Oregón, Estados Unidos, donde a base de mucho trabajo ve algo de luz en la oscuridad y donde su antigua afición por el deporte vuelve a resurgir. Después de un triatlón, un entrenador introduce a Felipe en el mundo del ciclismo en los Estados Unidos. Cuando Felipe descubre que este país sería la sede de un campeonato mundial de ciclocross en 2022, quiere representar a Costa Rica. Para prepararse, viaja a Europa para competir en varias carreras de ciclocross en Holanda (Rucphen) y Bélgica (Namur y Dendermonde). Comienza así el tercer período al que hace referencia el título del libro: cruzar la línea de meta en cada carrera. 

Durante el Campeonato de Europa del 6 de noviembre de 2022 en Namur, Felipe fue invitado por la organización como uno de los invitados de honor / Tijdens het Europees kampioenschap op 6 november 2022 in Namen werd Felipe door de organisatie uitgenodigd als één van de eregasten.

Felipe se encuentra actualmente en Bélgica por tercer año consecutivo con el objetivo de participar en el campeonato mundial de Tabor, República Checa, a principios de febrero. Sin embargo, cada vez es más difícil seguir financiando este proyecto anual, porque Felipe no recibe ningún apoyo de la federación costarricense de ciclismo y tiene que pagarlo todo él mismo (vuelo, alojamiento, materiales, etc.). Parte de los costos los cubre mediante financiación colectiva. Los beneficios del libro “Chasing Lines” también van a parar a Felipe, afirma el autor Román. “Pero el hecho de que pueda volver a competir este año en Europa es enteramente su mérito. Esta trabajando duro durante el resto del año. Mientras tanto, se ha hecho famoso en el mundo del cross y ha hecho muchos contactos, los quales le abren puertas en todas partes".

Felipe ha traído esta temporada a su compatriota de 21 años, Joseph Gerardo Ramírez Venegas para atraer aún más el “Pura Vida” al ciclocross / Felipe heeft dit seizoen zijn 21-jarige landgenoot Joseph Gerardo Ramirez Venegas meegebracht om nog meer “Pura Vida” naar de cyclocross te brengen.

El objetivo deportivo de Felipe Timoteo Nystrom Spencer, que ahora tiene 40 años, es convertirse algún día en campeón del mundo, aunque tenga 90 años. Quizás podamos agregar otro objetivo: ¿La organización del primer Campeonato Nacional Costarricense de Ciclocross?

Puedes leer más sobre Felipe en nuestro artículo del 28 de diciembre de 2021 y por supuesto en el libro 'Chasing Lines'. Todavía se puede conseguir en el editor “Uitgeverij Partizaan” o en la librería “Standaard Boekhandel” por sólo 20 euros. Actualmente, el libro sólo está disponible en neerlandés, pero pronto también lo estará en inglés.

https://www.standaardboekhandel.be/p/chasing-lines-9789464076431

https://www.partizaan.be/boeken-online/chasing-lines.html

Ojalá podamos disfrutar de este hombre alegre e inspirador durante las carreras de ciclocross. Podemos aprender mucho de la extraordinaria historia de su vida.

 

Roman Van Strubarq (momenteel 37 jaar) behaalde in 2009 een Master in Communicatiewetenschappen aan de KUL en vijf jaar later in dezelfde Universiteit een Master in Kinesitherapie, Revalidatiewetenschappen. Sinds 2020 woont hij in Keerbergen (provincie Vlaams-Brabant) waar hij samen met zijn echtgenote kinesitherapie- en osteopathie-praktijk Maximus opende.  Aangezien hij, via deze praktijk, mensen tot bewegen en sporten aanzet en hiervoor het goede voorbeeld wou geven, richtte hij een jaar later wielerclub “Maximus Cycling Team Keerbergen” op.

Net als de meeste wielerliefhebbers maakte Roman voor de allereerste keer kennis met de Costa Ricaanse veldrijder Felipe Nystrom Spencer tijdens de Wereldbekerveldrit in Namen op 19 december 2021. Tijdens de rechtstreekse televisie reportage ging het kortstondig over een veldrijder uit Costa Rica die in laatste positie reed maar het publiek op een schitterende manier bespeelde en voor enthousiasme en plezier zorgde bij de mensen langs het parcours.

Op de cyclocross van Gavere op 26/12/2022 kwam Felipe in contact met de mensen van “Younited Belgium”, een sociale sport organisatie dat de sport gebruikt om de welvaart van de meest kwetsbaren in onze maatschappij te verbeteren / En el ciclocross de Gavere del 26/12/2022, Felipe entró en contacto con “Younited Belgium”, una organización socio-deportiva que utiliza el deporte para mejorar la prosperidad de los más vulnerables de nuestra sociedad.

Op de één of andere manier bleef het beeld van de Costa Ricaan hangen bij Roman en nog dezelfde avond begon hij op het internet informatie over hem op te zoeken en ontdekte hij diens moeilijke voorgeschiedenis. Vermits Roman eveneens “freelance journalist” is en altijd op zoek is naar inspirerende verhalen wou hij het relaas van Felipe Timoteo Nystrom Spencer aan het bredere publiek bekend maken. “Want de boodschap  van zijn verhaal is immers zo mooi” aldus Roman. “Hoe diep je ook zit of gezeten hebt, er is altijd een weg die naar je dromen leidt”.

Het resultaat is een boek van meer dan honderd bladzijden getiteld “Chasing Lines” (Lijnen achternajagen). De titel verwijst naar drie periodes uit het leven van de veldrijder. De eerste betreft een moeilijke jeugd met vele pesterijen op school, fysiek geweld door een dronken stiefvader en seksueel misbruik door een babysit. Om de hoop niet te verliezen jaagt de jonge Felipe continu op denkbeeldige eindstrepen.

De tweede periode begint op zijn negentiende levensjaar bij de overgang naar hogere studies waarin hij, door een foute vriendenkring, in contact komt met cocaïne en lijntjes trekken zijn favoriete bezigheid wordt.  Door zware verslavingen verliest hij zijn werk, bouwt schulden op en wordt dakloos. In deze periode overleeft hij zeven zelfmoordpogingen. Na de laatste besluit Felipe zijn leven resoluut te veranderen.

Hij verhuist naar Oregon, in de Verenigde Staten, waar hij door hard werken weer wat licht ziet in de duisternis en waar zijn oude liefde voor sport weer opflakkert.  Na een triatlon wordt Felipe door een coach geïntroduceerd in het wielerwereldje van de Verenigde Staten. Wanneer Felipe ontdekt dat er in dit land in 2022 een wereldkampioenschap veldrijden wordt georganiseerd, wil hij daarop Costa Rica vertegenwoordigen. Om zich voor te bereiden trekt hij naar Europa om aldaar deel te nemen aan enkele veldritten in Nederland (Rucphen) en België (Namen en Dendermonde). Zo begint de derde periode waarnaar de titel van het boek verwijst : tijdens elke wedstrijd proberen de eindstreep te bereiken.

Momenteel bevindt Felipe zich voor het derde jaar op rij in België met als doel begin februari deel te nemen aan het wereldkampioenschap in Tabor, Tsjechië.  Het wordt echter steeds moeilijker om dit jaarlijkse proces te blijven financieren, want Felipe krijgt geen enkele steun van de Costa Ricaanse wielerfederatie en dient alles zelf te bekostigen (vlucht, verblijf, materiaal, …). Een deel van de kosten worden gedekt via “crowd funding”. Ook de opbrengst van het boek “Chasing lines” gaat naar Felipe vertelt auteur Roman. “Maar het feit dat hij opnieuw kan komen crossen dit jaar in Europa heeft hij volledig aan zichzelf te danken.  Dit door de rest van het jaar keihard te werken. Ondertussen heeft hij bekendheid opgebouwd in de crosswereld en enorm veel contacten gelegd wat overal deuren opent”. 

Felipe op het Sint-Anna strand te Antwerpen / Felipe en la playa de Santa-Anna en Amberes

Het sportieve doel van de nu 40-jarige Felipe Timoteo Nystrom Spencer is om ooit wereldkampioen te worden, al is het bij de 90-jarigen. We kunnen er misschien nog een ander doel aan toevoegen : de organisatie van het allereerste Costa Ricaanse Nationaal Kampioenschap Cyclo Cross ?

Meer over Felipe kan je lezen in ons artikel van 28 december 2021 en uiteraard in het boek ‘Chasing Lines’. Dit kan nog steeds bekomen worden bij onder andere Uitgeverij Partizaan of bij de Standaard Boekhandel voor slechts 20 euro. Het boek is voorlopig enkel in het Nederlands verkrijgbaar, maar binnenkort ook in het Engels.

https://www.standaardboekhandel.be/p/chasing-lines-9789464076431

https://www.partizaan.be/boeken-online/chasing-lines.html

Hopelijk kunnen we tijdens de veldritten nog veel genieten van deze vrolijke en inspirerende man. Van zijn opmerkelijk levensverhaal kunnen we alvast heel wat leren.

Bronnen/Fuentes :

Linked In pagina Roman Van Strubarq

Nieuwe wielerclub in Keerbergen, Leuven Actueel, 17-06-2021

Email correspondentie met/ correspondencia por correo electrónico con Roman Van Strubarq, 24-12-2023, 03-01-2024

Van drank, drugs en dakloos naar het WK veldrijden: het ongelofelijke levensverhaal van Felipe Nystrom, Sporza, 28-01-2022 

“Younited Belgium” is een team voor experten in het dagelijks overleven, website/sitio web UCI, 22-12-2022

Foto’s Instagram pagina Felipe Timoteo Nystrom Spencer

Belgische fietser doorkruist Amerika / Ciclista belga cruza América

Een leraar in Don Bosco Hoboken (provincie Antwerpen) begon begin mei vorig jaar aan een fietsavontuur dat hem in ongeveer 22 maanden van Alaska naar Argentinië zou moeten brengen. De momenteel 28-jarige Jonathan Van Nieulande hoopt volgend jaar in januari na zo’n 30.000 kilometer aan te komen in Patagonië. 

Ergens in Guatemala / En algun lugar de Guatemala

Jonathan is met deze fietstocht zeker niet aan zijn proefstuk toe. Sinds 2013 heeft hij al heel wat rondgefietst in onder andere Schotland, Nepal, Italië, de Balkan, Zweden, Ijsland en uiteraard België.  In 2021 reed hij samen met zijn vader nog met de fiets op vijftien dagen van Antwerpen, via Nederland en Duitsland,  naar de Middellandse Zee in het zuiden van Frankrijk (in totaal 1612 kilometer). 

Jonathan en zijn vader op de top van de Mont Ventoux (Frankrijk) / Jonathan y su padre en la cima del Mont Ventoux (Francia)

 Als leraar probeert Jonathan zijn leerlingen dagelijks te motiveren en te inspireren om steeds het beste van zichzelf te geven, om hen te verleiden tot het dromen van grootse dingen en om deze dromen dan ook nog eens na te jagen.  Met deze fietstocht wil hij het goede voorbeeld geven aan zijn leerlingen.

Voor de realisatie van zijn droom had hij ongeveer twintigduizend euro gespaard waardoor hij kon beschikken over een dagelijks budget van 27 euro/dollar waarmee  hij moet slapen, eten en leven.

In België ligt alles klaar om het grote avontuur aan te vangen / En Bélgica todo está preparado para empezar la gran aventura.

Tijdens zijn fietstocht geniet Jonathan van de natuur en maakt hij mooie foto’s. Hij zou in de toekomst graag fotograaf worden voor “National Geographic” of “Discovery Channel”.

De fietstocht echter is er niet enkel voor het avontuur maar is ook nog gekoppeld aan het goede doel. Jonathan probeert immers, via sponsoring, geld in te zamelen voor Via Don Bosco, een organisatie die leerlingen in Centraal- en Zuid-Amerika helpt zodat ze naar school kunnen gaan. Ze investeren in de lokale lerarenopleiding en helpen afgestudeerde jongeren op de arbeidsmarkt. Tijdens zijn tocht zal Jonathan in El Salvador, Ecuador, Bolivia en Peru alle scholen bezoeken die Via Don Bosco ondersteunt.

Wanneer hij begin volgend jaar zijn eindpunt Ushuaia zal bereiken, zou hij in totaal zo’n 17 landen doorkruist moeten hebben. Zo kwam Jonathan van half augustus tot begin september van dit jaar,   met al zo’n twintigduizend kilometers in de benen, in Costa Rica aan. Voor elk land dat hij passeerde of nog moet passeren, heeft Jonathan vooraf een lijstje gemaakt van dingen die je daar absoluut moet gezien of moet gedaan hebben. Voor Costa Rica waren dat de volgende drie dingen : een luiaard zien, slapen op het strand en genieten van een prachtige zonsondergang.

Op zijn Instagram pagina vertelt Jonathan hierover dat het op een fiets niet zo makkelijk was om op boomtoppen een luiaard te spotten. Iedereen zei hem dat het Nationaal Park Manuel Antonio de plek was om deze schattige boomknuffelaars te zien. Maar daar  zaten ze zo hoog in de bomen dat je ze zonder telescoop niet kon zien. Via Instagram ontving Jonathan dan een privébericht over een afgelegen strand zonder toeristen en met veel luiaards. Op deze geheime locatie kon hij genieten van deze prachtige dieren “die veel wijsheid lijken te bezitten, alsof ze een diepe verbinding hebben met de aarde en haar geschiedenis”.

Een luiaard op de “geheime locatie” / Un perezoso en el “lugar secreto”. 

“Staande op het strand, omringd door het kalme geluid van de oceaan en de betoverende oranje gloed van de ondergaande zon weerspiegeld in het water, kan je je één voelen met de natuur” vertelt Jonathan.

De ervaring van slapen op het strand was echter niet helemaal zoals hij het zich had voorgesteld. “Je fiets het strand op duwen is een slopende training. Je spullen zandvrij proberen te houden als je omringd bent door een miljoen korrels, is bijna onmogelijk. Zodra de zon onderging, begonnen de  aanvallen van muggen en zandvlooien.  De zee was zo luid dat slapen bijna onmogelijk was”. Jonathan werd wakker gemaakt door het levendige geluid van de bomen. “Een adembenemende zonsopgang, helemaal alleen op het strand, doet je die nachtmerrieachtige nacht helemaal vergeten en laat je de rest van de dag met een glimlach op je gezicht achter”.  

De reis kende tot nu toe jammer genoeg ook enkele minder mooie ervaringen. Tijdens de vlucht die hem eind april 2022 naar Anchorage (Alaska) bracht, werden zijn camera en GoPro (een kleine action camera in broekzakformaat) gestolen.  En begin deze maand in Peru werd hij ‘s nachts door een gewapende bende overvallen die van hem 400 Peruviaanse soles (ongeveer 100 euro) en 100 dollar ontvreemden. Zodoende werd Jonathan niet alleen beroofd van zijn geld maar ook van de magie van het wildkamperen. Maar hij neemt het positief op en kan alles wel goed relativeren. “Zo leer je omgaan met tegenslagen”. 

Diegenen die Jonathan willen sponsoren of die zijn verhalen willen lezen, kunnen de hele fietsroute op de voet volgen op zijn Instagram pagina of op zijn website. Daarvan komen ook alle foto’s gebruikt in dit artikel. 

Het resultaat van anderhalf jaar zonder scheerbeurt / El resultado de un año y medio sin afeitarse.

*   *   *   *   *   *   *   *   *   *

Un profesor del Colegio Don Bosco Hoboken (provincia de Amberes) se embarcó a principios de mayo del año pasado en una aventura en bicicleta que lo llevaría desde Alaska hasta Argentina en unos 22 meses. Jonathan Van Nieulande, actualmente de 28 años, espera llegar a la Patagonia en enero del próximo año después de recorrer unos treinta mil kilómetros.

Ciertamente este no es el primer paseo en bicicleta de Jonathan. Desde 2013 ha pedaleado por Escocia, Nepal, Italia, los Balcanes, Suecia, Islandia y, por supuesto, Bélgica. En 2021, él y su padre recorrieron quince días en bicicleta desde Amberes, pasando por Países Bajos y Alemania, hasta el mar Mediterráneo, en el sur de Francia (un total de 1.612 kilómetros).

Jonathan en Islandia / Jonathan in Ijsland

Como profesor, Jonathan intenta motivar e inspirar a sus alumnos todos los días para que siempre den lo mejor de sí mismos, para invitarlos a soñar grandes cosas y luego perseguir esos sueños. Con este recorrido en bicicleta quiere dar un buen ejemplo a sus alumnos.

Para realizar su sueño ahorro unos veinte mil euros, lo que le daba un presupuesto diario de 27 euros/dólar para dormir, comer y vivir durante el recorrido.

Durante su paseo en bicicleta, Jonathan disfruta de la naturaleza y toma hermosas fotografías. Le gustaría convertirse en fotógrafo de “National Geographic” o “Discovery Channel” en el futuro.

Sin embargo, el paseo en bicicleta no es sólo una aventura sino que también está vinculado a una buena causa. Después de todo, Jonathan está tratando de recaudar dinero a través del patrocinio de Via Don Bosco, una organización que ayuda a estudiantes de Centro y Sudamérica para que puedan ir a la escuela. La organización Invierte en formación de docentes locales y ayudan a los jóvenes graduados a ingresar al mercado laboral. Durante su viaje, Jonathan visitará todas las escuelas que Vía Don Bosco apoya en El Salvador, Ecuador, Bolivia y Perú.

Cuando llegue a su destino Ushuaia a principios del próximo año, debe haber atravesado un total de unos 17 países. Jonathan llegó a Costa Rica desde mediados de agosto hasta principios de septiembre de este año, habiendo recorrido ya unos veinte mil kilómetros. Para cada país por el que pasó o por el que tiene que pasar, Jonathan ha hecho una lista anticipada de las cosas que son absolutamente necesarias ver o hacer allí. En el caso de la visita a Costa Rica las tres cosas fueron: ver un perezoso, dormir en la playa y disfrutar de un hermoso atardecer.

En su página de Instagram, Jonathan explica que no fue tan fácil detectar un perezoso en las copas de los árboles mientras viajaba en bicicleta. Le informaron que en el Parque Nacional Manuel Antonio era el lugar para ver a estos adorables abrazadores de árboles. Pero estaban tan altos entre los árboles que no se podían ver sin un telescopio. Jonathan recibió entonces un mensaje privado vía Instagram sobre una playa remota sin turistas y con muchos perezosos. En este lugar secreto pudo disfrutar de estos hermosos animales “que parecen tener mucha sabiduría, como si tuvieran una profunda conexión con la tierra y su historia”.

“Al estar en la playa, rodeado por el tranquilo sonido del océano y el encantador resplandor anaranjado del sol poniente reflejado en el agua, puedes sentirte uno con la naturaleza”, dice Jonathan.

Sin embargo, la experiencia de dormir en la playa no fue exactamente lo que había imaginado. “Empujar tu bicicleta hasta la playa es un ejercicio agotador. Tratar de mantener tus cosas libres de arena cuando estás rodeado de un millón de granos es casi imposible. Tan pronto como se puso el sol, comenzaron los ataques de mosquitos y pulgas de arena. El mar estaba tan ruidoso que era casi imposible dormir”. Jonathan fue despertado por el animado sonido de los árboles. “Un amanecer impresionante, solo en la playa, te hará olvidar por completo esa noche de pesadilla y te dejará con una sonrisa en el rostro por el resto del día”.

Mientras Jonathan empacaba su tienda, curiosamente lo acompañaba una hermosa guacamaya / Terwijl Jonathan zijn tent inpakte, werd hij nieuwsgierig vergezeld door een prachtige ara.

Desafortunadamente, el viaje también ha tenido hasta ahora experiencias no tan agradables. Durante el vuelo que lo llevó a Anchorage (Alaska) a finales de abril de 2022, le robaron su cámara y su GoPro (una pequeña cámara de acción de bolsillo). Y a principios de este mes en Perú fue asaltado por la noche por una banda armada que le robó 400 soles peruanos (unos 100 euros) y 100 dólares. Como resultado, a Jonathan no solo le robaron su dinero sino también la magia de acampar al aire libre. Pero él lo toma de forma positiva y sabe poner todo en perspectiva. "Así es como se aprende a afrontar los contratiempos", mencionó Jonathan.

Quienes deseen apadrinar a Jonathan o leer sus historias pueden seguir de cerca toda la ruta ciclista en su página de Instagram o en su sitio web. De aquí también proceden todas las fotografías utilizadas en este artículo.

Bronnen/Fuentes:

Instagram pagina (https://www.instagram.com/cycling.through.life)

website (https://www.cyclingthroughlife.be)

Leerkracht Don Bosco begint aan fietsavontuur van 30.000 km, Gazet van Antwerpen, 10/03/2022

Antwerpse leerkracht fietst dwars door Amerika, Het Nieuwsblad, 01/06/2022.

Antwerpse leerkracht fietst helemaal naar de Middellandse Zee, Het Laatste Nieuws, 02/09/2021.

Peruaanse rovers overvallen Antwerpse avonturier tijdens fietstocht, Gazet van Antwerpen 05/10/2023