Hace 25 años: Oro para Bélgica y Costa Rica / 25 jaar geleden : Goud voor België en Costa Rica

Hace veinticinco años, los Juegos Olímpicos de Verano tuvieron lugar en Atlanta (Estados Unidos). El 21 de julio de 1996 (el día nacional belga), Bélgica y Costa Rica escribieron la historia allí porque ambos países ganaron una medalla de oro en natación ese día.

Frédérik Deburghgraeve: Oro en 100 m estilo pecho

Frédérik Deburghgraeve nació el 1 de junio de 1973 en Roeselare (provincia de Flandes Occidental). Tenía 23 años en el momento de los Juegos Olímpicos en Atlanta. En la serie de 100 metros estilo pecho del 20 de julio de 1996, batió el récord mundial con un tiempo de 1:00:65 y diez horas después era el gran favorito para la final. Tuvo lugar a las 7 p.m. hora local (en Bélgica ya era el 21 de julio) en el “Georgia Tech Aquatic Center”. La emocionante final fue ganada por “Fred Raket” (Fred “Cohete Espacial”, un apodo que Deburghgraeve recibió debido a su rápido comienzo) en detrimento del favorito local, el estadounidense Jeremy Linn. Sigue siendo la única medalla de oro de Bélgica en natación.

Fred Deburghgraeve celebra su victoria / Fred Deburghgraeve viert zijn overwinning (foto:Michael Cooper, Allsport)

Además del récord mundial y el oro olímpico, “Fredje” también se convirtió en campeón de Europa y del mundo en los 100 metros estilo pecho.

En 2016 Pieter Timmers ganó una segunda medalla belga de natación (plata en los 100 metros estilo libre) en los Juegos Olímpicos de Río de Janeiro.

Claudia Poll  (foto:Getty Images Sport, Tim Clary/AFP) 

Claudia Poll Ahrens, Oro en 200 metros estilo libre

Claudia Poll Ahrens nació el 22 de diciembre de 1972 en Managua (Nicaragua) de padres alemanes y se mudó a Costa Rica a una edad muy temprana cuando comenzó la revolución sandinista en Nicaragua. En 1993 optó por la nacionalidad costarricense. En el momento de los Juegos Olímpicos en Atlanta, tenía 23 años, al igual que Frédérik Deburghgraeve. En la serie de 200 metros estilo libre, Claudia terminó en segundo lugar con un tiempo de 1:59:87. La máxima favorita para la final fue la campeona del mundo alemana Franziska van Almsick. 

Esa final tuvo lugar el 21 de julio de 1996 a las cinco y media de la tarde hora local (en Bélgica era apenas el 21 de julio). Claudia dio la sorpresa y ganó en un tiempo de 1:58:16. Ella fue la acreedora, hasta ahora, de la única medalla de oro ganada por Costa Rica en los Juegos Olímpicos de Verano. Cuatro años después, en los Juegos Olímpicos de Sydney, Claudia ganó dos medallas de bronce más en los 200 y 400 metros estilo libre. 

Claudia Poll compartió el podio con las alemanas Franziska van Almsick (plata) y Dagmar Hase (bronce) / Claudia Poll op het podium samen met de Duitsen Franziska van Almsick (zilver) en Dagmar Hase (brons) (foto : AFP)

Su hermana Sylvia, dos años mayor que ella, ganó la primera medalla olímpica para Costa Rica (plata en los 200 metros estilo libre) en los Juegos Olímpicos de Seúl 1988. Las hermanas Poll-Ahrens siguen siendo las únicas dos medallistas para Costa Rica hasta este momento.

Sylvia Poll muestra la medalla de plata ganada en los Juegos Olímpicos de Seúl 1988 / Sylvia Poll toont de zilveren medaille, gewonnen op de Olympische Spelen van Seoul 1988 (foto: Archivo Rodrigo Calvo)

**********

Vijfentwintig jaar geleden vonden de Olympische Zomerspelen plaats in Atlanta (Verenigde Staten). Op 21 juli 1996 (de Belgische nationale feestdag) werd daar geschiedenis geschreven door België en door Costa Rica want beide landen veroverden op die dag een gouden medaille in het zwemmen.

Fred Deburghgraeve op het podium samen met de Amerikaan Jeremy Linn (zilver) en de Duitser Mark Warnecke (brons) / Fred Deburghgraeve en el podio junto al estadounidense Jeremy Linn (plata) y el alemán Mark Warnecke (bronce) (foto : Getty Images Sport, Simon Bruty)

Frédérik Deburghgraeve : Goud op 100 meter schoolslag

Frédérik Deburghgraeve werd geboren op 1 juni 1973 te Roeselare (provincie West-Vlaanderen).  Op het moment van de Olympische Spelen in Atlanta was hij aldus 23 jaar. In de reeksen van de 100 meter schoolslag op 20 juli 1996 verbeterde hij met een tijd van 1:00:65 het wereldrecord en tien uur later was hij dan ook de grote favoriet voor de finale. Die vond plaats om 7 uur ’s avonds plaatselijke tijd (in België was het ondertussen al 21 juli) in het “Georgia Tech Aquatic Center”.  De heel spannende finale werd uiteindelijk gewonnen door  “Fred Raket” (een bijnaam die Deburghgraeve kreeg vanwege zijn snelle start), ten nadele van de plaatselijke favoriet, de Amerikaan Jeremy Linn. Het is nog steeds de enigste gouden medaille voor België in het zwemmen.

Fred op weg naar goud / Fred en camino al oro (foto:Belga)

Naast het wereldrecord en Olympisch goud, werd “Fredje” ook nog Europees- en Wereldkampioen op de 100 meter schoolslag.

In 2016 zorgde Pieter Timmers op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro voor een tweede Belgische zwemmedaille (zilver op de 100 meter vrije slag).

Pieter Timmers (foto:Belga/Photonews)

Claudia Poll Ahrens, Goud op 200 meter vrije slag

Claudia Poll Ahrens werd geboren op 22 december 1972 te Managua (Nicaragua) uit Duitse ouders en verhuisde op zeer jeugdige leeftijd naar Costa Rica toen de Sandinistische revolutie begon in Nicaragua.  In 1993 koos ze voor de Costa Ricaanse nationaliteit. Op het moment van de Olympische Spelen in Atlanta was zij, net als Frédérik Deburghgraeve 23 jaar. In de reeksen van de 200 meter vrije slag eindigde Claudia met een tijd van 1:59:87 op de tweede plaats. 

Topfavoriete voor de finale was de Duitse wereldkampioene Franziska van Almsick. Die finale vond plaats op 21 juli 1996 om half zes  ’s avonds plaatselijke tijd (in België was het nog net 21 juli).  Claudia zorgde voor dé verrassing en won in een tijd van 1:58:16. Zo zorgde ze voor de, tot nog toe, enigste gouden medaille ooit door Costa Rica behaald op de Olympische Zomerspelen. Vier jaar later op de Olympische Spelen in Sydney behaalde Claudia nog twee bronzen medailles op de 200 en 400 meter vrije slag. 

De foto van Claudia Poll huilend in het zwembad terwijl ze met een kleine Costa Ricaanse vlag zwaait, maakt deel uit van het collectief geheugen van de Ticos / La fotografía de Claudia Poll llorando en la piscina mientras agita una pequeña bandera de Costa Rica forma parte del imaginario de los ticos (foto:Simon Bruty/Allsport)

Haar twee jaar oudere zus Sylvia won op de Olympische Spelen van 1988 te Seoul de allereerste Olympische medaille voor Costa Rica (zilver op de 200 meter vrije stijl). De gezusters Poll-Ahrens blijven voorlopig de enigste twee medaille winnaars voor Costa Rica.

El general Volio en Fort Jaco, parte 2 / Generaal Volio in Fort Jaco, deel 2

2. El general Volio.

En 1912, estalló en Nicaragua la llamada Revolución Libero-Conservadora, otro conflicto más entre conservadores y liberales, esta vez resultando en una invasión a los Estados Unidos. Por un lado, Estados Unidos quería mostrar su apoyo al presidente Adolfo Díaz Recinos, y por otro lado, quería salvaguardar sus intereses en Nicaragua.

Don Jorge fue inmediatamente a Nicaragua para luchar junto a los patriotas del general liberal Benjamín Zeledón Rodríguez contra las tropas del general conservador Emiliano Chamorro Vargas y contra los estadounidenses. El 16 de setiembre de 1912 don Jorge resultó herido de muerte en la batalla de La Paz Centro cuando intentaba cruzar de una trinchera a otra y un francotirador apostado en la torre de la iglesia le disparó un balazo en el pecho. Llevado en un carro con fallecidos, fue trasladado a la casa del poeta, sacerdote y humanista Azarías Henri Pallais.

Gracias a sus buenos cuidados, la vida volvió poco a poco al cuerpo de Jorge.

Ambos se habían conocido durante sus años de estudio en Europa. Sin embargo, no fueron compañeros ya que Jorge estudió en el seminario de León XIII de octubre de 1903 a octubre de 1906 y luego se fue a París mientras que Azarías vino de París y luego estudió en el seminario de León XIII de 1907 a 1910. Sin embargo, se reunieron varias veces, tanto en París como en Lovaina, y su aprecio mutuo aumentó.

Ambos se encontrarían más tarde y se escribirían varias veces más en Costa Rica.

Azarías H. Pallais (foto:Archivo El Nuevo Diario) 

En León, Nicaragua, don Jorge fue proclamado general por los liberales en 1912.

En 1917, el presidente costarricense Alfredo González Flores fue derrocado en un golpe de Estado por Federico Tinoco Granados, su ministro de Guerra, Interior y Defensa. El nuevo régimen se caracterizó por su carácter represivo y la continua violación de los derechos civiles y políticos. A fines de 1917, Jorge, junto con su hermano Alfredo, abandonó el país para emprender acciones armadas desde el exilio para derrocar al régimen de Tinoco, desde Panamá, Nicaragua y Honduras. Durante este período de exilio, su hermano Alfredo enfermó y falleció. Todos los intentos de derrocar a Tinoco por medios militares fracasaron. Fue solo después del asesinato de José Joaquín Tinoco Granados (hermano de) y luego de una serie de levantamientos armados y protestas civiles masivas conocidas como la “Revolución de Sapoá” fue que la dictadura de Tinoco llegó a su fin.

El general Jorge Volio Jiménez hace indicaciones a las tropas del ejército de Costa Rica en la plaza de la artillería durante la guerra de Coto de 1921, momentos antes de partir con destino a la región fronteriza con Panamá / Generaal Jorge Volio Jiménez geeft aanwijzigingen aan de troepen van het Costa Ricaanse leger op het artillerieplein tijdens de Coto-oorlog van 1921, vlak voordat hij naar de grensstreek met Panama vertrekt (foto:Willi Otto Kobe).

Don Jorge regresó a Costa Rica en setiembre de 1919 donde fue recibido como un héroe junto con los demás líderes revolucionarios.

En 1920, el Congreso Constitucional otorgó a Jorge el grado de general y se le entregó el uniforme correspondiente a su rango y una espada de honor; un gran honor para él como agradecimiento del pueblo costarricense por haber recuperado la libertad.

3. El presidente de un partido político y el vicepresidente.

La crisis económica provocada por la Primera Guerra Mundial y las consecuencias de la dictadura de Tinoco, el aumento de la pobreza y la desigualdad, así como las duras condiciones laborales, especialmente en las plantaciones bananeras de la United Fruit Company, fueron las principales causas del hecho de que Costa Rica se encontraba en una situación social difícil en la década de 1920. Don Jorge Volio ingresó al Congreso en 1922, como diputado independiente de un partido regional, y desde este cargo pudo expresar sus ambiciones e ideas. Pronunció discursos en los que defendió los derechos de los trabajadores y campesinos y denunció la injusticia social. 

Para defender aún más los intereses de la clase trabajadora, Jorge fundó el Partido Reformista el 25 de enero de 1923, con él como presidente. El búho fue elegido como símbolo del partido, en la antigüedad clásica era la representación de la sabiduría, el conocimiento y la perspicacia. Con ideas sociales avanzadas en su programa, el partido del Búho acudió a las elecciones presidenciales del 2 de diciembre de 1923 y Jorge Volio obtuvo alrededor del 20% de los votos. Como ninguno de los otros dos candidatos había alcanzado la mayoría absoluta (el Partido Republicano de Ricardo Jiménez Oreamuno ganó un 43% y el Partido de la Agricultura de Alberto Echandi Montero el 37%), hubo que llegar a un acuerdo. Don Jorge estaba dispuesto a cooperar con los republicanos a cambio de la aplicación de algunos puntos del programa del Partido Reforma y el otorgamiento de cargos de gobierno a miembros del partido. Una vez alcanzado el acuerdo, Ricardo Jiménez asumió la presidencia (el 8 de mayo de 1924) con Jorge Volio como vicepresidente. 

El General al lado de su lechuza símbolo del Partido Reformista/De generaal naast zijn uil symbool van de Hervormingspartij (foto sitio web/website Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

Sin embargo, la alianza solo duraría hasta 1926 porque Jorge sintió que las políticas del presidente no estaban resolviendo efectivamente los problemas del país. Se produjeron desacuerdos y disputas con el presidente, con un gran impacto en la salud de Jorge, quien tuvo que renunciar como presidente del partido y congresista y fue obligado a ser ingresado en un sanatorio.

A su regreso, Jorge hizo graves acusaciones contra el Presidente, los Secretarios de Estado y el Ministerio del Interior. En 1931 Jorge fue reelegido como representante del Partido Reformista. Sin embargo, el surgimiento del Partido Comunista de Manuel Mora Valverde en 1930 provocó que gran parte del flujo electoral se desbordara hacia este partido. El Partido Reformista se retiró de la política nacional en 1934 y esto también marcó el final de la carrera política de Jorge, quien también se retiró en 1936.

4. El profesor de filosofía.

Incluso antes de su marcha a Europa, Jorge ya había fundado las asociaciones “El Irazú” (en 1897) y “El taburete” (en 1900), que se ocupaban de la filosofía, la religión y la literatura. Durante su larga estancia en Europa, Jorge estuvo en estrecho contacto con las corrientes filosóficas y científicas de la época y supo familiarizarse con las obras de los más grandes filósofos, entre los que se encuentran el alemán Immanuel Kant, quien en particular le fascinó.

El descubrimiento de Jorge Volio de la obra y la biografía del autor español Juan Vázquez Mella despertó su interés por la filosofía de la Eucaristía. En el seminario de León XIII en Lovaina se familiarizó con la línea tomista del cardenal Mercier y obtuvo allí su licenciatura en Filosofía y Letras en 1906.

En Lovaina fue miembro de varias asociaciones de estudiantes, incluida la "Sociedad Filosófica de Estudiantes" fundada por el Cardenal Mercier y algunos profesores. Esta asociación organizó sesiones donde profesores y estudiantes se reunieron y discutieron los problemas que estaban estudiando a partir del trabajo de los estudiantes. Por ejemplo, el 23 de noviembre de 1909 Jorge dirigió una sesión titulada “La pasión por los libros”.

Luego de su regreso a Costa Rica fue designado de 1916 a 1917 como profesor de Francés, Historia Nacional y Literatura Universal en el “Colegio San Luis Gonzaga” de Cartago.

Colegio San Luis Gonzaga de Cartago (dibujo de/tekening van Edgar (PICO) Pikin Serrano Cortés) 

Durante su exilio en Honduras en 1919 fue profesor en el “Instituto Nacional de Tegucigalpa” y de 1941 a 1948 fue decano de la Facultad de Filosofía y Letras de la recién fundada Universidad de Costa Rica. Durante estos años de docencia, desarrolló su curso de “Criteriología” fundamentándose en el curso homónimo del Cardenal Mercier, desarrollado en la Universidad de Lovaina, con la misma bibliografía que utilizó en sus años de estudiante.

Continuará.

El 7 de marzo de 1941 la Universidad de Costa Rica abrió sus puertas en el céntrico barrio capitalino González Lahmann, con 719 estudiantes matriculados / Op 7 maart 1941 opende de Universiteit van Costa Rica haar deuren in de centrale wijk González Lahmann van de hoofdstad met 719 ingeschreven studenten. (foto del sitio web/foto van de website van Universidad de Costa Rica)

2.Generaal Volio.

In 1912 brak in Nicaragua de zogenaamde Libero-Conservatieve Revolutie uit, een zoveelste conflict tussen de conservatieven en de liberalen, met deze keer een invasie van de Verenigde Staten tot gevolg. Enerzijds wilden de Verenigde Staten hun steun betuigen aan president Adolfo Díaz Recinos en anderzijds wilden ze hun belangen in Nicaragua veilig stellen.

Jorge trok onmiddellijk naar Nicaragua om aan de zijde van de patriotten van de liberale generaal Benjamín Zeledón Rodríguez te strijden tegen de troepen van de conservatieve generaal Emiliano Chamorro Vargas en tegen de Amerikanen. Op 16 september 1912 werd Jorge levensgevaarlijk gewond in de slag bij La Paz Centro toen hij van de ene loopgraaf naar de andere probeerde over te steken en een sluipschutter in de kerktoren een kogel afvuurde op zijn borst. Geladen op een dodenkar werd hij overgebracht naar het huis van poëet, priester en humanist Azarías Henri Pallais.

Dankzij diens goede zorgen keerde langzaam het leven terug naar het lichaam van Jorge.

Beiden hadden elkaar leren kennen tijdens hun studiejaren in Europa. Het waren echter geen klasgenoten want Jorge studeerde in het Leo XIII seminarie van oktober 1903 tot oktober 1906 en trok dan naar Parijs terwijl Azarías van Parijs kwam en dan studeerde in het Leo XIII seminarie van 1907 tot 1910. Toch hebben ze elkaar verscheidene keren ontmoet, zowel in Parijs als in Leuven, en groeide hun waardering voor elkaar.

Beiden zouden elkaar later in Costa Rica nog verschillende keren ontmoeten en corresponderen.

Azarías H. Pallais (foto:Archivo El Nuevo Diario) 

In León (Nicaragua) werd Jorge in 1912 door de liberalen tot generaal uitgeroepen.

In 1917 werd in Costa Rica president Alfredo González Flores door een staatsgreep afgezet door Federico Tinoco Granados, zijn minister van Oorlog, Binnenlandse Zaken en Landsverdediging. Het nieuwe regime werd gekenmerkt door zijn repressieve karakter en de voortdurende schending van burger- en politieke rechten. Eind 1917 verliet Jorge, samen met zijn broer Alfredo, het land om vanuit ballingschap gewapende acties te ondernemen om het regime van Tinoco omver te werpen. Eerst vanuit Panama, later vanuit Nicaragua en Honduras. Tijdens deze periode in ballingschap werd zijn broer Alfredo ziek en stierf. Alle pogingen om Tinoco met militaire middelen omver te werpen, mislukten. Het was slechts na de moord op José Joaquín Tinoco Granados (broer van) en na een reeks gewapende opstanden en massale burgerprotesten die bekend staan als de “Sapoá-revolutie” dat er aan de Tinoco dictatuur een einde kwam.  

Jorge keerde terug naar Costa Rica in september 1919 waar hij samen met de andere revolutionaire leiders als held werd ontvangen.

Jorge Volio en Don Julio Acosta García, overwinnaars van de Sapoá Revolutie komen San José binnen, 1919 / Don Jorge Volio y Don Julio Acosta García, triunfantes en la Revolución del Sapoá entran a la ciudad de San José, 1919 (foto sitio web/website Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

In 1920 verleende het Constitutionele Congres aan Jorge de rang van generaal en kreeg hij het uniform dat overeenkomt met zijn rang en een erezwaard; een grote eer voor hem als dankbaarheid van het Costa Ricaanse volk voor zijn herwonnen vrijheid.

Jorge Volio (postkaart bezorgd door Victor Valembois/postal recibido por don Victor Valembois)

3.Voorzitter van een politieke partij en plaatsvervangend president.

De economische crisis veroorzaakt door de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen van de Tinoco dictatuur, de toename van armoede en ongelijkheid evenals de barre arbeidsomstandigheden, vooral in de bananenplantages van United Fruit Company, waren de hoofdoorzaken van het feit dat Costa Rica zich in de jaren twintig in een moeilijke sociale situatie bevond. Jorge Volio kwam in 1922 in het Congres, als onafhankelijk plaatsvervanger van een regionale partij, en kon vanuit deze positie zijn ambities en ideeën kenbaar maken. Hij hield toespraken waarin hij opkwam voor de rechten van arbeiders en boeren en sociale onrechtvaardigheid aan de kaak stelde.  Om nog meer de belangen van de arbeidersklasse te kunnen verdedigen richtte Jorge op 25 januari 1923 de Hervormingspartij op met hem als voorzitter.   Als symbool van de partij werd de uil gekozen, in de klassieke oudheid de representatie van wijsheid, kennis en scherpzinnigheid.  Met geavanceerde sociale ideeën in haar programma trok de partij van de uil naar de presidentsverkiezingen van 2 december 1923 en behaalde Jorge Volio ongeveer 20 % van de stemmen. Aangezien niemand van de twee andere kandidaten een absolute meerderheid had bereikt (de Republikeinse Partij van Ricardo Jiménez Oreamuno behaalde 43 % en de Landbouwpartij van Alberto Echandi Montero 37 %) , diende er een overeenkomst gesloten te worden. Jorge was bereid om samen te werken met de republikeinen in ruil voor de toepassing van enkele punten van het programma van de Hervormingspartij en een toekenning van regeringsposten aan leden van de partij.  Zodra de overeenkomst was bereikt, nam Ricardo Jiménez de functie van president op zich (op 8 mei 1924) met Jorge Volio als plaatsvervangend president.   De alliantie zou echter maar duren tot 1926 omdat Jorge vond dat het beleid van de president de problemen van het land niet effectief oploste. Meningsverschillen en ruzies met de president waren hiervan het gevolg met een grote impact op de gezondheid van Jorge die zich moest terugtrekken als partijvoorzitter en congreslid en verplicht werd zich in een sanatorium te laten opnemen.

Bij zijn terugkeer hiervan, uitte Jorge ernstige beschuldigingen tegen de president, de staatssecretarissen en het ministerie van Binnenlandse Zaken. In 1931 werd Jorge opnieuw verkozen als afgevaardigde van de Hervormingspartij. De opkomst van de Communistische Partij van Manuel Mora Valverde in 1930 zorgde er echter voor dat een groot deel van de electorale stroom naar deze partij overliep. De Hervormingspartij trok zich terug uit de nationale politiek in 1934 en dit betekende tevens het einde van de politieke carrière van Jorge die zich in 1936 eveneens terug trok.  

4.Hoogleraar Filosofie.

Nog voor zijn vertrek naar Europa had Jorge al de verenigingen “El Irazú” (in 1897) en “El taburete” (in 1900) opgericht, die zich bezighielden met filosofie, religie en literatuur. Tijdens zijn lange verblijf in Europa stond Jorge in nauw contact met de filosofische en wetenschappelijke stromingen van die tijd en kon hij kennis maken met de werken van de allergrootste filosofen waaronder vooral de Duitser Immanuel Kant hem fascineerde. 

Door Jorge Volio’s ontdekking van het werk en de biografie van de Spaanse auteur Juan Vazquez Mella ontstond zijn interesse in de filosofie van de eucharistie. In het Leo XIII seminarie in Leuven maakte hij kennis met de thomistische lijn van kardinaal Mercier en behaalde daar in 1906 het licentiaat in de Filosofie en Letteren.

In Leuven was hij lid van enkele studentenverenigingen waaronder het “Filosofisch Genootschap van Studenten” opgericht door kardinaal Mercier en enkele professoren. Deze vereniging organiseerde sessies waarin docenten en studenten samenkwamen en aan de hand van werk van de studenten discussieerden over de problemen die ze bestudeerden. Zo leidde Jorge op 23 november 1909 een sessie met als titel “de passie van boeken”.

Na zijn terugkeer in Costa Rica werd hij van 1916 tot 1917 aangesteld als leraar Frans, Vaderlandse Geschiedenis en Universele Literatuur in het “Colegio San Luis Gonzaga” in Cartago.

Markt en San Luis College / Mercado y Colegio de San Luis (postkaart van de website/postal del sitio web www.delcampe.net)

Tijdens zijn ballingschap in Honduras in 1919 was hij professor aan het “Instituto Nacional de Tegucigalpa” en van 1941 tot 1948 was hij decaan van de faculteit Filosofie en Letteren van de pas opgerichte Universiteit van Costa Rica. Tijdens deze jaren van lesgeven ontwikkelde hij zijn cursus “Criteriologie” (leer van de bepaling der criteria) gebaseerd op de gelijknamige cursus van kardinaal Mercier, ontwikkeld aan de Universiteit van Leuven,  met dezelfde bibliografie die hij gebruikte tijdens zijn studentenjaren.

Wordt vervolgd.

Generaal Volio in Fort Jaco, deel 1 / El general Volio en Fort Jaco, parte 1

 

Sinds de onafhankelijkheid van Nicaragua in 1838 heeft de rivaliteit tussen liberalen en conservatieven steeds een belangrijke rol gespeeld in de nationale politiek van dat land. De staatsgreep van 17 januari 1926 uitgevoerd door Emiliano Chamorro Vargas, politiek en militair leider van de conservatieve partij tegen de regering van president Carlos José Solórzano betekende  het begin van de Nicaraguaanse constitutionele oorlog.

Jorge Volio, vice president van Costa Rica, wilde zich aansluiten bij de revolutionairen en vroeg steun aan zijn regering. President Ricardo Jiménez Oreamuno, in overeenstemming met zijn beleid, verkoos om neutraal te blijven in dit conflict. Vervolgens bereidde Jorge Volio zich voor om op eigen initiatief naar Nicaragua te trekken, via Liberia, aan het hoofd van Costa Ricaanse troepen. Omdat Jorge door de president werd belet om zich bij zijn strijdkrachten te voegen, verstoorde hij met drie metgezellen de openbare orde door de Liberia-kazerne aan te vallen. Hierop werd hij gearresteerd en naar San José gebracht wat aanleiding gaf tot het zogenaamde “Liberia-proces”.

Gevolg hiervan was dat Jorge Volio het vice-presidentschap werd afgenomen, dat hij mentaal ziek werd verklaard en dat hij diende geïnterneerd te worden in een sanatorium in Europa.  De keuze viel op de Belgische psychiatrische kliniek “Fort Jaco” in Ukkel (dichtbij Brussel). Dit complex werd aan het begin van de 20^ste eeuw opgericht door dokter Théodore Marin de Mont op een vrijgemaakt perceel van het Vronerodebos (Fond’Roy) en was eerst alleen voorzien voor krankzinnige vrouwen. Daarna bood het onderdak aan arme mensen met psychologische, psychiatrische of verslavingsproblemen. Het sanatorium bestaat nog altijd en heet nu de Vronerode kliniek (Clinique Fond’Roy).

Fort Jaco (Collection Dexia Banque ARB)

Op 1 oktober 1926 vertrok Jorge Volio naar België en werd vergezeld door zijn neef Raúl Volio en dokter Rubén Umaña Chavarría. Deze dokter was werkzaam bij het ministerie van Volksgezondheid, voornamelijk in de haven van Limón, waar hij ook de functie bekleedde van hoofd van maritieme en landgezondheid en tevens directeur was van de gezondheidseenheid. Dankzij neef Raúl Volio weten we hoe de reis van Jorge naar België verliep.

In de Bellavista-kazerne in San José werd Jorge geïnjecteerd met een sterk verdovingsmiddel en werd dan incognito naar het “Estación del Atlántico” gebracht.  Vanuit dit station begon de spoorlijn die San José verbond met Puerto Limón, de belangrijkste haven van de Costa Ricaanse Caraïben.  Tijdens deze treinreis was ook nog Arturo Volio aanwezig, broer van Jorge, die echter daarna  terugkeerde naar Cartago.

In Puerto Limón kwam een Engelse stoomboot het drietal oppikken. Het schip, genaamd Cavina, was de eigendom van “Elders & Fyffes” dat gespecialiseerd was in bananentransport van Costa Rica naar Engeland. Na een lange tocht, via Colón en Kingston, kwam het schip dan uiteindelijk aan in “Avonmouth dock” in de haven van Bristol. De zon, de zee, de verveling en voornamelijk de eenzaamheid aan boord van het schip hadden een grote impact op Jorge.

Het schip/El barco Cavina (postkaart gepubliceerd door/postal publicada por Robertson)

In Engeland wachtte markies Manuel Maria de Peralta, gevolmachtigd minister van Costa Rica in onder andere België, hen op.  Hij was volledig op de hoogte van de situatie. Vanuit Engeland ging de reis verder per schip naar Antwerpen. Daar aangekomen ontstond er een probleem doordat Jorge verklaarde dat hij ontvoerd was door dokter Umaña. De omstaanders omsingelden het trio met de bedoeling de “gevangene” te bevrijden, maar door tussenkomst van de plaatselijke autoriteiten en na controle van de nodige documenten die de dokter bij zich had, kwam aan het probleem een einde. 

In Brussel was er een ontmoeting met Rafael Ángel Calderón Guardia, die dat jaar net zijn studies geneeskunde had beëindigd aan de Vrije Universiteit van Brussel (ULB) en nog wat in België bleef om enerzijds praktijkervaring op te doen in diverse hospitalen in Brussel en anderzijds op het liefdespad was met zijn toekomstige echtgenote en “first lady” van Costa Rica, Yvonne Clays Spoelders.

Jorge en Rafael konden het goed met elkaar vinden wat de internering heel wat zou vergemakkelijken.  Het was Rafael die Jorge kon overtuigen om een behandeling te ondergaan en hij vergezelde hem zelfs naar het gesticht.

Daar aangekomen werd aan Jorge gevraagd wie hij was. Hij antwoordde : een katholieke priester, een generaal, een voorzitter van een politieke partij, plaatsvervangend president van Costa Rica en een hoogleraar filosofie. De verpleegster noteerde in haar dossier : grootheidswaanzin. Dat Jorge wel degelijk de waarheid sprak, blijkt uit het volgende.

 

1.Priester Volio.

Jorge was een afstammeling van één van de meest welvarende en vooraanstaande families van Cartago. Hij werd geboren op 26 augustus 1882,  was de zoon van  Carlos Volio Llorente en Matilde Jiménez Oreamuno en was de voorlaatste van de in totaal 15 kinderen uit het huwelijk Volio-Jiménez. Na studies in de “Escuela Padre Peralta”, het “Colegio San Luis Gonzaga” en het “Liceo de Costa Rica” waar hij begin 1901 de titel van bachelor in de geesteswetenschappen behaalde, trok hij in 1903 naar Europa. 

Het Leo XIII seminarie / El seminario León XIII (postkaart van de website/postal del sitio web www.delcampe.net)

Net als zijn broer Claudio ging hij naar België om in het Leo XIII Seminarie te Leuven theologie, filosofie, geschiedenis en politiek te studeren, vakken die noodzakelijk zijn voor een priesteropleiding. Hij was daar ingeschreven onder de Franse voornaam Georges. In het Seminarie maakte hij kennis met de thomistische geest, de sociale leer van de kerk en de sterke invloed van kardinaal Mercier.  Dat waren de fundamenten waarop Jorge zijn voetstappen zou zetten. Hij kreeg in het Leo XIII Seminarie onderwijs van de allerbeste professoren:

Simon Deploige (1868-1927) in de sociale en politieke filosofie. Na het vertrek van kardinaal Mercier in 1906 werd hij de voorzitter van het  Hoger Instituut voor Wijsbegeerte.

Désiré Nys (1859-1927) in de wetenschapsfilosofie. Hij was tevens de eerste directeur van het Leo XIII Seminarie.

Maurice Defourny (1878-1953) werd in 1903 benoemd als eerste titularis voor de Geschiedenis van de sociale theorieën en werd ook secretaris van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte.

Armand Thiéry (1868-1955) in de filosofische psychologie.

Armand Thiéry, Désiré Nys en Simon Deploige bij hun benoeming als professor aan het Hoger Instituut voor Filosofie in 1893 / Armand Thiéry, Désiré Nys y Simon Deploige en su nombramiento como profesores en el Instituto Superior de Filosofía en 1893 (foto van de website/foto del sitio web : https://hiw.kuleuven.be)

Het is niet zeker of Jorge ook onderwijs genoten heeft van Maurice De Wulf (1867-1947) professor in de middeleeuwse filosofie en van Léon De Lantsheere (1862-1912) die seminaries gaf over de geschiedenis van esthetische theorieën en over moderne filosofie.

In februari 1906 behaalde Jorge de graad van licentiaat in de Filosofie en Letteren met “Magna cum laude” (met grote eer), ondertekend door kardinaal Mercier. Het doctoraat kreeg hij niet omdat hij geen doctoraatsthesis had geschreven. Daarna ging hij studeren in het Seminarie van Saint-Sulpice in Parijs waar hij het sub diaconaat ontving (bij navraag in dit seminarie blijkt dat er geen gegevens terug te vinden zijn over de studiejaren van Jorge aldaar). 

Seminarie van Saint-Sulpice/Seminario de Saint-Sulpice (postkaart van de website/postal del sitio web www.delcampe.net)

Na studies theologie in de Universiteit van Freiburg in Zwitserland keerde Jorge terug naar Leuven. Daar werd hij op 25 juli 1909 tot priester gewijd in de kapel van de Missionarissen van Scheut door Monseigneur Kamiel Van Ronslé (1862-1938), titelvoerend bisschop van Thymbrium en Eerste Apostolische Vicaris van Belgisch Kongo en van Leopoldstad. Een tiental dagen later zou Monseigneur Van Ronslé opnieuw naar Belgisch Kongo afreizen waar hij in totaal 49 jaar van zijn leven heeft doorgebracht.

Kamiel Van Ronslé (foto:Edmond Govaert)

Jorge verbleef zeven jaar in Europa, een periode die hij omschreef als “de beste jaren van zijn jeugd, van een intens, intellectueel, sociaal en artistiek leven”. Hij heeft Spanje, Frankrijk, België, Zwitserland en Duitsland leren kennen en kwam in contact met de meest opvallende mannen en de ideologische stromingen van die tijd.

Jorge Volio draagt ​​priestergewaden (België) - kort voor zijn terugkeer naar zijn vaderland, 1910 / Don Jorge Volio viste las hábitos sacerdotales (Bélgica) – poco tiempo antes de regresar a su Patria, 1910 (foto website/sitio web Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

Op 9 mei 1910 kwam Jorge in Puerto Limón aan waar hij het nieuws te horen kreeg van de aardbeving die bijna geheel Cartago had vernietigd. Zodoende trok hij naar Alajuela, waarnaar zijn familie was gevlucht bij zijn broer Claudio, die daar parochiepriester was.

Jorge werd toegewezen aan de parochiekerk in de wijk “El Carmen” van Heredia.  In 1911 richtte hij daar het katholieke seminarie “La Nave” op.

Eind 1913 werd Jorge benoemd tot pastoor van Santa Ana (provincie San José), een functie die hij zou uitoefenen tot juli 1915.

In zijn korte loopbaan als priester werd hij tweemaal geschorst door bisschop Juan Gaspar Stork Werth. De eerste keer in november 1910 toen hij in zijn zondagse preek zijn parochianen vroeg om te bidden voor de ziel van de pas overleden Russische schrijver en filosoof Léon Tolstoi en zijn bewondering uitte voor deze politieke denker in een lofrede.  

Een tweede keer voor zijn deelname aan de oorlog in Nicaragua (hierover meer in het deel “Generaal Volio”).   

Gedurende de beginjaren van de twintigste eeuw handhaafde de Costa Ricaanse katholieke kerk een houding waarbij ze afstand nam van de sociale kwestie en zich beperkte tot haar religieuze functies. Jorge, opgeleid in België in de sociale leer van de kerk, was het niet eens met deze richtlijnen en bleef trouw aan zijn standpunten en de verdediging van zijn idealen ten gunste van de meest kansarmen. Zijn directe aanpak en zijn interpretaties  van diverse standpunten op zeer persoonlijke manier verschilden vaak met het beleid van de katholieke kerk. Zodoende besloot Jorge in 1915 zijn priesterambt stop te zetten  “zonder zijn katholieke geloof te verlaten”.

In 1934 (het Heilig Jaar) trok hij nog naar Rome om zijn kerkelijke situatie te regelen maar paus Pius XI seculariseerde hem.

Wordt vervolgd.

Klasfoto uit het schooljaar 1904-1905 : Staand, bovenste rij, vijfde van rechts, Jorge Volio / Foto de clase del año escolar 1904-1905: de pie, fila superior, quinta desde la derecha, don Jorge Volio (foto: archief seminarie/archivo seminario Leo XIII)

Desde la independencia de Nicaragua en 1838, la rivalidad entre liberales y conservadores ha jugado un papel importante en la política nacional de ese país. El golpe de estado del 17 de enero de 1926 llevado a cabo por Emiliano Chamorro Vargas, líder político y militar del partido conservador contra el gobierno del presidente Carlos José Solórzano, marcó el inicio de la Guerra Constitucional de Nicaragua.

Don Jorge Volio, vicepresidente de Costa Rica, quiso sumarse a los revolucionarios y pidió apoyo a su gobierno. El presidente Ricardo Jiménez Oreamuno, de acuerdo con su política, eligió mantenerse neutral en este conflicto. Entonces don Jorge se dispuso a trasladarse a Nicaragua por iniciativa propia, vía Liberia, al frente de las tropas costarricenses. Debido a que el presidente le impidió a don Jorge unirse a sus fuerzas, él y tres compañeros alteraron el orden público al atacar el cuartel de Liberia. Posteriormente fue detenido y trasladado a San José, lo que dio lugar al denominado “Proceso de Liberia”.

Como resultado, Jorge Volio fue removido de la vicepresidencia, fue declarado enfermo mental y tuvo que ser internado en un sanatorio en Europa. Se decidió por la clínica psiquiátrica belga “Fort Jaco” en Uccle (cerca de Bruselas). Este complejo fue fundado a principios del siglo XX por el doctor Théodore Marin de Mont en una parcela despejada del bosque de Vronerode (Fond'Roy) e inicialmente sólo estaba destinado a mujeres con enfermedades mentales. Posteriormente acogió a personas pobres con problemas psicológicos, psiquiátricos o de adicción. El sanatorio todavía existe y ahora se llama clínica Vronerode (Clinique Fond'Roy).

Fort Jaco (Collection Dexia Banque ARB)

El 1 de octubre de 1926 Jorge Volio partió para Bélgica acompañado de su primo Raúl Volio y el médico Rubén Umaña Chavarría. Este médico trabajó en la Secretaría de Salubridad Pública, principalmente en el puerto de Limón, donde también ocupó el cargo de jefe de Sanidad marítima y terrestre y fue director de la unidad sanitaria. Gracias al primo Raúl Volio sabemos cómo fue el viaje de don Jorge a Bélgica.

En el Cuartel de Bellavista en San José, Jorge fue inyectado con un fuerte dosis de un anestésico y de incógnito, fue llevado a la “Estación del Atlántico”. Desde esta estación salía el ferrocarril que conectaba San José con Puerto Limón, el principal puerto del Caribe costarricense. Durante este viaje en tren también estuvo presente Arturo Volio, hermano de Jorge, pero luego regresó a Cartago.

Estación al Atlantico (postal del sitio web/postkaart van de website www.ansichtskarten-center.de)

En Puerto Limón llegó un vapor inglés a recoger a los tres. El barco, llamado Cavina, era propiedad de “Elders & Fyffes”, que se especializaba en el transporte de banano desde Costa Rica a Inglaterra. Después de un largo viaje, vía Colón y Kingston, el barco finalmente llegó al “muelle de Avonmouth” en el puerto de Bristol. El sol, el mar, el aburrimiento y sobre todo la soledad a bordo del barco tuvieron un gran impacto en Jorge.

El barco/Het schip Cavina (postal del sitio web/postkaart van de website www.delcampe.net)

El Marqués Manuel María de Peralta, Ministro Plenipotenciario de Costa Rica en Bélgica, entre otros, los esperaba en Inglaterra. Estaba enterado de todo. Desde Inglaterra, el viaje continuó en barco hasta Amberes. Una vez allí, surgió un problema pues Jorge empezó a decir que era un secuestrado del médico Umaña. La gente rodeó al trío con la intención de liberar al "preso", pero con la intervención de la autoridad local y luego de revisar los documentos necesarios que el médico traía consigo, el problema terminó.

En Bruselas, hubo un encuentro con el Dr. Rafael Ángel Calderón Guardia, que acababa de terminar sus estudios de Medicina en la Universidad Libre de Bruselas (ULB) ese año y se quedó un tiempo en Bélgica para adquirir experiencia práctica en varios hospitales de Bruselas y por otro lado, fue el camino de amor hacia su futura esposa y “primera dama” de Costa Rica, Yvonne Clays Spoelders.

Jorge hizo con Rafael Ángel una gran amistad, lo cual facilitó mucho el internamiento. Fue Rafael Ángel quien convenció a Jorge para que se sometiera a un tratamiento e incluso lo acompañó al asilo.

Una vez allí, le preguntaron a Jorge quién era. Él contestó: un sacerdote católico, un General de División, un jefe de un partido político, un vicepresidente de Costa Rica y un profesor de filosofía. La enfermera anotó : manía de grandeza. Jorge de hecho estaba diciendo la verdad y se verá a continuación.

 

1. El sacerdote Volio.

Don Jorge era descendiente de una de las familias más prósperas y prominentes de Cartago. Nació el 26 de agosto de 1882, fue hijo de Carlos Volio Llorente y Matilde Jiménez Oreamuno y fue el penúltimo de un total de 15 hijos del matrimonio Volio-Jiménez. Tras cursar estudios en la “Escuela Padre Peralta”, el “Colegio San Luis Gonzaga” y el “Liceo de Costa Rica” donde obtuvo la licenciatura en Humanidades a principios de 1901, partió hacia Europa en 1903. 

Liceo de Costa Rica (postal del sitio web/postkaart van de website www.ansichtskarten-center.de)

Como su hermano Claudio, Jorge fue a Bélgica para estudiar teología, filosofía, historia y política en el Seminario León XIII de Lovaina, materias necesarias para la formación sacerdotal. Estaba registrado allí con el nombre francés Georges. En el seminario conoció el espíritu tomista, las enseñanzas sociales de la Iglesia y la fuerte influencia del cardenal Mercier. Esos fueron los cimientos sobre los que Jorge sentaría sus pasos. 

El seminario León XIII/ Het Leo XIII seminarie (postkaart van de website/postal del sitio web https://www.leoxiiiseminarie.org)

En el Seminario León XIII le enseñaron los mejores profesores: Simón Deploige (1868-1927) en filosofía social y política. Después de la partida del cardenal Mercier en 1906, se convirtió en presidente del Instituto Superior de Filosofía. Désiré Nys (1859-1927) en filosofía de la ciencia. También fue el primer director del Seminario León XIII. Maurice Defourny (1878-1953) fue designado en 1903 como primer titular de la Historia de las Teorías Sociales y también se convirtió en secretario del Instituto Superior de Filosofía. Armand Thiéry (1868-1955) en psicología filosófica.

No es seguro si Jorge también recibió formación de Maurice De Wulf (1867-1947) profesor de filosofía medieval y de Léon De Lantsheere (1862-1912) quien impartió seminarios sobre historia de las teorías estéticas y sobre filosofía moderna.

En febrero de 1906 Jorge obtuvo la licenciatura en Filosofía y Letras con “Magna cum laude” (con grandes honores), firmada por el Cardenal Mercier. No recibió el doctorado por no haber escrito una tesis doctoral. Luego fue a estudiar al Seminario de Saint-Sulpice en París donde recibió el subdiaconado (al indagar en este seminario parece que no se pueden encontrar datos sobre los años de estudio de Jorge allí). 

Universidad de Friburgo/Universiteit van Fribourg (postal del sitio web/ postkaart van de website www.delcampe.net)

Después de estudiar teología en la Universidad de Friburgo en Suiza, Jorge regresó a Lovaina. Allí fue ordenado sacerdote el 25 de julio de 1909 en la capilla de los Misioneros de Scheut por Monseñor Camilo Van Ronslé (1862-1938), Obispo titular de Thymbrium y Primer Vicario Apostólico del Congo Belga y de Leopoldville. Diez días después, Monseñor Van Ronslé viajaría nuevamente al Congo Belga, donde pasó un total de 49 años de su vida.

Camilo Van Ronslé (foto:Het Volk)

Jorge pasó siete años en Europa, período que calificó como “los mejores años de su juventud, de  intensa vida intelectual, social y artística”. Conoció España, Francia, Bélgica, Suiza y Alemania y entró en contacto con muchos de los hombres más notables y las corrientes ideológicas de entonces.

Don Jorge Volio en Bélgica, Lovaina, en sus años de estudiante/Jorge Volio in Leuven, België, tijdens zijn studententijd, 1903 (foto sitio web/website Escuela Jorge Volio Jiménez http://esc-jorgevolio.over-blog.com)

El 9 de mayo de 1910 Jorge llegó a Puerto Limón donde recibió la noticia del terremoto que había destruido casi por completo Cartago. Entonces se mudó a Alajuela, donde su familia había huído con su hermano Claudio, que era párroco de allí.

Terremoto de Cartago 4 mayo 1910 – 7 pm/Aardbeving in Cartago op 4 mei 1910 – 7 uur ‘s avonds (postal del sitio web/ postkaart van de website www.delcampe.net)

Jorge fue asignado a la iglesia parroquial en el distrito “El Carmen” de Heredia. En 1911 fundó allí el seminario católico “La Nave”.

A fines de 1913, Jorge fue nombrado párroco de Santa Ana (Provincia de San José), cargo que ocupó hasta julio de 1915.

En su corta carrera como sacerdote, el obispo Juan Gaspar Stork Werth lo suspendió dos veces. La primera vez en noviembre de 1910 cuando, en su sermón dominical, pidió a sus feligreses que rezaran por el alma del recientemente fallecido escritor y filósofo ruso Léon Tolstoi y expresó su admiración por este pensador político en un panegírico.

La segunda ocasión fue por su participación en la guerra de Nicaragua (más sobre esto en la sección “General Volio”).

Durante los primeros años del siglo XX, la Iglesia Católica Costarricense mantuvo una actitud de distanciamiento del tema social y se limitó a sus funciones religiosas. Jorge, educado en Bélgica en las enseñanzas sociales de la Iglesia, no estaba de acuerdo con estas pautas y se mantuvo fiel a sus puntos de vista y defendió sus ideales en favor de los más desfavorecidos. Su enfoque directo y sus interpretaciones de varios puntos de vista de una manera muy personal a menudo diferían de la política de la Iglesia Católica. Así, en 1915, Jorge decidió renunciar al sacerdocio “sin abandonar su fe católica”.

En 1934 (Año Santo) fue a Roma para arreglar su situación eclesiástica, pero el Papa Pío XI lo secularizó.

Continuará.

Reglas aplicables para viajar desde - hacia Bélgica y Costa Rica ~ Geldende regels voor reizen van - naar België en Costa Rica

Costa Rica está completamente abierta al turismo. El gobierno decidió facilitar el acceso a los turistas. Por ejemplo, ya no es obligatorio presentar una prueba negativa o hacer la cuarentena al llegar. Solo se debe completar un formulario ('Pase de Salud') digitalmente. Cualquier persona que regrese a Bélgica posteriormente debe hacerse una prueba a su llegada, a menos que ya esté completamente vacunado y pueda demostrarlo con un certificado (información de Esther De Leebeeck en “Het Laatste Nieuws” del 6 de julio de 2021).

El enlace para completar digitalmente el Pase de salud se puede encontrar en el siguiente sitio web bilingüe (inglés, español): https://salud.go.cr

El gobierno de Costa Rica también acaba de decidir que los turistas que están completamente vacunados y los menores de edad ya no necesitan seguro médico.

Desde el 1 de julio pasado, la prohibición de viajes no esenciales a Bélgica ya no se aplica para los viajeros que puedan presentar un certificado de vacunación. El certificado debe demostrar que ha sido completamente vacunado contra el virus COVID-19. Está completamente vacunado significa que su última inyección fue hace al menos dos semanas. La vacuna debe ser las aprobadas por la Agencia Europea de Medicamentos. Actualmente son Pfizer, Astra-Zeneca, Johnsson & Johnsson (Janssen) y Moderna.

(foto : Getty Images, RM)

En Costa Rica, este certificado de vacunación se puede obtener de forma gratuita desde el sitio web del Ministerio de Salud. Y una semana y media más tarde, este certificado se puede retirar en el Ministerio. Dado que este certificado está hecho en español, debe ser traducido por un traductor oficial al idioma del país al que desea viajar. En el caso de Bélgica, esto es, neerlandés, francés o alemán. Esta traducción tiene un costo alrededor de unos  25 dólares estadounidenses.

El sitio web del Ministerio de Salud es: 

https://www.ministeriodesalud.go.cr/index.php/vigilancia-de-la-salud/certificado-de-vacunacion-covid-19

Posteriormente, se debe concertar una cita a los números de teléfono en Costa Rica: 2539-544/2539-5383 con el Ministerio de Relaciones Exteriores, quienes apostillarán el certificado de vacunación y la traducción. Esta legalización cuesta alrededor de 1500 colones.

Para ingresar a Europa, y por lo tanto a Bélgica, también se requiere un certificado de prueba. Este certificado acredita que te sometiste a una prueba de PCR, máximo 72 horas antes de la llegada, cuyo resultado fue negativo. LABIN es uno de varios laboratorios aprobados por el Ministerio de Salud en Costa Rica que realizan tales pruebas. Un certificado en dicho laboratorio tiene un costo  alrededor de 61.500 colones, pero si viaja con la aerolínea Iberia puede obtener un descuento y el precio sigue siendo de 40.000 colones más IVA. El certificado está en inglés y, por lo tanto, ya no es necesario traducirlo.

Sitio web del laboratorio: https://labinlab.com

(foto: EFE/Juan Carlos Torrejón/Archivo)

Cualquier viajero que viaje a Bélgica por avión o barco o regrese a Bélgica después de una estancia en el extranjero debe completar la versión electrónica del “Formulario de localización de pasajeros” (PLF) dentro de las 48 horas antes de su llegada a Bélgica. Cada viajero debe llevar un comprobante de presentación del PLF completo durante todo el viaje hasta el destino final en Bélgica y las siguientes 48 horas. Puede completar este formulario en el siguiente sitio web en cuatro idiomas (holandés, francés, alemán, inglés):

https://travel.info-coronavirus.be/nl/public-health-passenger-locator-form

Después de completar este formulario, recibirá un código QR por correo electrónico. Este código QR es prueba de que ha completado el formulario.

También puede solicitar una versión impresa de este formulario en el siguiente sitio web:

https://diplomatie.belgium.be/nl

Si vive en un país de muy alto riesgo, la prohibición de viajes no esenciales a Bélgica seguirá en vigor. Actualmente hay una treintena de países en la lista, pero afortunadamente Costa Rica no es uno de ellos. Puede averiguar qué países están en la lista en el siguiente enlace:

https://www.info-coronavirus.be/nl/hoog-risico-landen

Toda la información sobre las reglas que se aplican para viajar a Bélgica se puede encontrar en https://www.info-coronavirus.be/nl

Si desea viajar a otros países europeos, lo mejor es que solicite información en el sitio web del país o embajada correspondiente.

Finalmente, me gustaría mencionar que tanto los costarricenses que viajan a Bélgica como los belgas que viajan a Costa Rica no necesitan visa. Sin embargo, se recomienda que los costarricenses que se alojen con amigos o familiares durante su estadía en Bélgica puedan presentar una carta de invitación en la que sus amigos o familiares declaren que son responsables de todos los gastos durante su estadía.

Les deseamos a todos un viaje agradable, saludable y sin preocupaciones.

Atención: Desde el 24 de julio de 2021, Costa Rica se encuentra en la lista de países de alto riesgo para Bélgica. Por lo tanto, se aplicará una prohibición de entrada a partir de esta fecha. Para informarse quién puede ingresar a Bélgica, visite el sitio web https://www.info-coronavirus.be/en/countries-with-high-risk/

Costa Rica is volledig open voor toerisme. De regering heeft bovendien beslist om de toegang voor toeristen te vergemakkelijken. Zo is het niet langer verplicht om een negatieve test voor te leggen of in quarantaine te gaan bij aankomst. Je moet wel digitaal een gezondheidspasformulier (‘Pase de Salud’) invullen. Wie nadien terugkeert naar België, moet bij aankomst een test laten doen, tenzij men al volledig gevaccineerd is en dit met een certificaat kan aantonen (informatie van Esther De Leebeeck in “Het Laatste Nieuws” van 6 juli 2021).

De link voor het digitaal invullen van de ‘Pase de salud’ kan men vinden op volgende tweetalige (Engels, Spaans) website : https://salud.go.cr.

De regering van Costa Rica heeft ook zopas beslist dat toeristen die volledig gevaccineerd zijn en minderjarigen geen ziektekostenverzekering meer hoeven af te sluiten.

(foto:Geert De Rycke)

Vanaf 1 juli laatstleden is het verbod van niet-essentiële reizen naar België niet meer van toepassing op reizigers die een vaccinatiecertificaat kunnen voorleggen. Het certificaat moet bewijzen dat men volledig gevaccineerd werd tegen het COVID-19-virus. Men is volledig gevaccineerd als je laatste prik minstens twee weken geleden is. Het vaccin moet tevens goedgekeurd zijn door het Europese Geneesmiddelenagentschap. Momenteel zijn dit Pfizer, Astra-Zeneca, Johnsson&Johnsson (Janssen) en Moderna.

In Costa Rica kan dit vaccinatiecertificaat gratis bekomen worden na een digitale aanvraag op de website van het Ministerie van Gezondheid (Ministerio de Salud). Anderhalve week later kan dit certificaat daar dan afgehaald worden. Vermits dit certificaat eentalig Spaans wordt uitgemaakt,  dient dit nog vertaald te worden door een officiële vertaler in de taal van het land waar men naartoe wil reizen. Voor België is dit dus het Nederlands, het Frans of het Duits. Deze vertaling kost ongeveer USD 25.

De website van het Ministerie van Gezondheid is :

https://www.ministeriodesalud.go.cr/index.php/vigilancia-de-la-salud/certificado-de-vacunacion-covid-19

Vervolgens dient telefonisch een afspraak gemaakt te worden bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Costa Rica (tel. 2539-544/2539-5383) die het vaccinatiecertificaat en de vertaling voorziet van een apostille. Deze legalisatie kost ongeveer CRC 1500.

Om Europa, en dus ook België, binnen te kunnen is ook nog een testcertificaat nodig. Dit certificaat bewijst dat je een PCR-test onderging, maximum 72 uren voor aankomst, waarvan het resultaat negatief was. LABIN is één van de vele door het Ministerie van Gezondheid goedgekeurde labo’s in Costa Rica die dergelijke testen uitvoert. Een certificaat kost daar ongeveer CRC 61500 maar als je met vliegtuigmaatschappij Iberia reist dan kan je een korting krijgen en is de prijs nog CRC 40000 plus B.T.W. Het certificaat is in het Engels en dient dus niet meer vertaald te worden.

De website van het labo : https://labinlab.com

(Foto:Carrefour viajes / blog de viajes)

Elke reiziger die per vliegtuig of schip naar België reist of naar België terugkeert na een verblijf in het buitenland moet de elektronische versie van het “Passagier Localisatie Formulier” (PLF) invullen binnen 48 uur voor aankomst in België. Elke reiziger moet het bewijs van indiening van het ingevulde PLF bij zich dragen gedurende de integrale reis naar de eindbestemming in België en de daaropvolgende 48 uur. Je kan dit formulier invullen op de volgende viertalige (Nederlands, Frans, Duits, Engels) website :

https://travel.info-coronavirus.be/nl/public-health-passenger-locator-form

Na het invullen van dit formulier ontvang je een QR-code per e-mail. Deze QR-code is het bewijs dat je het formulier hebt ingevuld.

Je kan ook een papieren versie van dit formulier opvragen op volgende website:

https://diplomatie.belgium.be/nl

Woon je in een heel hoog risico land dan blijft het verbod van niet-essentiële reizen naar België van kracht. Momenteel staan er een dertigtal landen op, Costa Rica is daar gelukkig niet bij. Welke landen er wel op staan, kan je terugvinden op volgende link :

https://www.info-coronavirus.be/nl/hoog-risico-landen

Alle informatie betreffende de regels die van toepassing zijn voor reizen naar België, zijn te vinden op https://www.info-coronavirus.be/nl

Als je naar andere Europese landen wenst te reizen is het best dat je informatie opvraagt op de website van het desbetreffende land of ambassade.

Tenslotte nog even vermelden dat zowel Costa Ricanen die naar België reizen als Belgen die naar Costa Rica gaan geen visum nodig hebben. Wel is het aan te raden dat Costa Ricanen die tijdens hun verblijf in België logeren bij vrienden of familie een uitnodigingsbrief kunnen voorleggen waarin hun vrienden of familie verklaren dat ze verantwoordelijk zijn voor alle uitgaven tijdens hun verblijf.  

We wensen iedereen alvast een prettige, gezonde en zorgenloze reis. 

Opgelet : Sinds 24 juli 2021 staat Costa Rica in België op de lijst van de landen met een heel hoog risico. Vanaf deze datum geldt dan ook een inreisverbod, wat betekent dat het verboden is om zich rechtstreeks dan wel onrechtstreeks naar het Belgische grondgebied te verplaatsen. Wie wel nog België binnen mag, kan je lezen op de website https://www.info-coronavirus.be/en/countries-with-high-risk/